Додека едни пакуваат примероци за да ги пратат во институти за генетски истражувања во Швајцарија, чекајќи поштарот да им го донесе одговорот со дешифрираната генетска тајна – од кои македонски кралски династии влече корен нивната ДНК, не знаат дека и во „палатата“ од нивната сегашност исто така се зафатени со преписки.
Не, не се тоа меморандумски писма, на кои под партискиот или државниот грб на Македонија, следува текст од важност за иднината на земјата. Станува збор за препис(к)и кои се однесуваат на масовно префрлање на сопственоста врз одредени фирми и имот на други лица. Зад сцената на протестите, всушност се одвива големиот транспорт: и административен, и физички. Има во таа приказна и хартии од вредност, и злато, и заминување на првите птици преселници…
Затоа, оние кои протестираат на улица, не треба да бидат изненадени ако многу брзо добијат поддршка да опстојат „во одбраната на Македонија“ од некоја подалечна дестинација.
Прашање е дали и тоа ќе им ги отвори очите на оние кои сега рефлектираат тотална слепост за реалноста, но и генетска склоност да мижат пред згазените демократски вредности, индициите за криминал и пљачкосувањето на земјата. На денот кога во Скопје дојде еврокомесарот Хан видов голем број граѓани на улиците во Скопје. Опашката на колоната пред Владата, а нејзиното чело – речиси пред Собранието. Прашањето и натаму гласи – што бранат?
„Ја виде ли сликата на колоната од дрон? Импресивно, нели?“, ме прашува еден од поддржувачите во протестот.
„Ја видов, но сум видела и многу поголеми колони“, му велам.
„Е каде?“, прашува.
„Па, на пример, кога челото на ‘одбраната на Македонија’ е дури во Белизе или во Швајцарија, а опашката во Скопје“, му одговарам.
„Преродбата“ не покажа ни разбирање ни слух за луѓе со различен став кои сакаат да постават логични прашања, кога јасно гледаат дека преродбата нема врска со потребите и интересите на државата туку на една аздисана група
Слепоста кон одредени факти, мижењето пред приватните ризници што мала врхушка ја создаде преку класичен грабеж на ресурсите на Македонија, отсуството на интерес за тоа како партија во една од најсиромашните земји на тлото на Европа стана меѓу најбогатите партии, ја прави онаа маса народ трагично нема и изманипулирана во мотивите на она што го брани, без оглед на децибелите што си ги произведува со свирчињата.
Нивните жолто-црвени марами остануваат симбол единствено на линијата преку која криминалот може неказнето да помине. И колку таа маса е поголема, толку е посрамна нејзината бланко-пропустливост на растечката пропаганда.
Целата колумна на Катерина Блажевска објавена на Призма, прочитајте ја тука