Како што тргнале, ВМРО-ДПМНЕ се решени да посветат повеќе енергија и време во сегашните обиди да го дискредитираат Кочо Анѓушев, од онаа енергија и време што ја потрошија кога, за минатите локални избори, го молеа да им биде нивен кандидат за градоначалник во Велес.
Пред некоја година, за неговиот деловен успех вмровците имаа само комплименти и почит, за сега тоа да им биде главната основа за обидите за негова компромитација. Тогаш на Груевски не му пречеше начинот и количеството на заработените милиони на Анѓушев; сега тие им се главните аргументи во оспорувањето на неговиот јавен кредибилитет за да се занимава со политика. А веројатно е извесно дека, со оглед на угледот што го ужива кај велешани, да ја прифатеше понудата (и да подлегнеше на притисоците) на ВМРО-ДПМНЕ, тогаш Анѓушев веројатно на тие избори само ќе се „прошеташе“ до градоначалничката столица на Велес. И, во тоа сум убеден, ќе беше многу подобар градоначалник од сегашното кадровско градоначалничко решение на Илија Димовски, бидејќи на менаџерскиот и експертскиот капацитет на Анѓушев вмровците со право и денеска му завидуваат.
На млади години, американскиот претседател Хари Труман размислувал да направи кариера како пијанист, понекогаш свирејќи варијации на Моцарт, Штраус и Гершвин и во јавните куќи низ Канзас Сити. Откако сфатил дека од него не станува врвен пијанист, се концентрирал да стане врвен политичар, што на крајот го круниса со влез во Белата куќа во 1945 година, како 33-ти претседател на САД. Но, и на стари години – а доживеа 88 – знаеше да се пошегува дека меѓу кариерата како пијанист во јавна куќа и онаа во политиката „тешко дека има некоја разлика“.
Сепак, нема и Анѓушев за што многу да се лути, бидејќи во испостената македонска јавност владее едно предубедување дека мотивите на богатите, кога ќе влезат во политиката, се само за да направат уште повеќе пари! Уште е рано да се прогнозира дали политичката кариера на Анѓушев ќе се развие кон успех или ќе заврши во некаков вид на неуспех – шансите и за двете опции се значителни. Но, во земја каде практиката на неказнивост за сторените криминали се востоличи како главен принцип за градење повисок статус во општеството, на успешните уште долго ќе се гледа со сомнеж.
Сашо Ордановски
извор: Цивил