Како е можно политиката на Зоран Заев за меѓународното позиционирање на државава со години по ред да добива активна поддршка и највисоки оценки од најважните лево-ориентирани и од најрелевеантните десно-ориентирани политички кругови во Европа (не е за чудење кога европските социјалисти ќе пишат ферман со комплименти за лидерот на СДСМ, но Меркел или Пленковиќ сигурно не се идеолошките компањони на Заев); а на протестите на Мицкоски, на кои на долго и широко се колне меѓународната политика на Македонија, не му поаѓа од рака да ги придобие ни поддржувачите на ВМРО од Драчево, на пример?
Да се занимаваш со лидерска политика во Македонија, а постојано да ја имаш меѓународната заедница против тебе, не е никаква внатрешно-политичка препорака. Околу лидерот на опозицијата се останати најзакоравените поддржувачи на регионалната и пошироката меѓународна изолација на Македонија. Да речеме, најгласниот, поранешниот министер за надворешни работи Антонијо Милошоски, барем десетина години беше еден од највлијателните креатори на политиката на Груевски што нè оддалечи од соседите, од Европа и од светот како што се разделени Северниот и Јужниот пол. Дури и сегашните коалициски владејачки европски „таленти“ во Софија, идеолошки распослани од центар-десно кон крајната десница, се согласни дека, ако го „изгорат“ Заев во кашата на сопствената изборна политика, во Скопје не ќе имаат со кого ни „здравеј“ да си кажат во многу догледни години.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.