Како и на претходните неколку изборни соочувања, и на овие локални избори излегуваме со прилично јасна слика за тоа кој за што се залага, со сите вообичаени претерувања или дефицити во понудите карактеристични за локален натпревар меѓу опонентите во изборната трка. Големите партиски „падрони“ од главните три-четири политички формации во државава својски се потрудија на своите локални кандидати да им го обезбедат националниот политички наратив, во сите тековни конфронтирачки детали и за актуелната и за стратегиската „висока политика“ во Македонија.
Последен од лидерите кои тоа го направија беше Али Ахмети со својот предизборен говор некни во Чаир кој се потруди и на своите гласачи и на целата македонска јавност ефикасно да ѝ стави до знаење дека „зелената агенда“ на ДУИ е само изборниот костум – два-три броја поголем – облечен за потребите на целиот изборен театар, но дека вистинската агенда на ДУИ и понатаму си е суштински преокупирана со националистичките преокупации на интегративците кои светот сѐ уште го гледаат претежно низ симболизмот на етничките идентитети, по можност низ пополнување на државни функции што би биле резултат на политички преговори со своите коалициони партнери. Со ВМРО-ДПМНЕ и Груевски десетина години успешно ја развија својата политичка и бизнис елита, со СДСМ националистичката приказна лефтерно ја надградија уште некој степен погоре, користејќи ја девизата „едно општество за сите… кадри на ДУИ“.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.