Не знам што е почудно, леснотијата и самоувереноста, секако и храброста, со која Зоран Заев ја понуди довербата во неговата влада на тацна или бегството на опозицијата. По толку агресивна кампања во јавноста, безбројни прес конференции, макар и бесмислени и плачливи, деноноќно сеење лаги и омраза по медиумските мегафони и социјалните мрежи… Можеа барем да ја искористат можноста да гласаат против, па во резултатот да има индикација дека постои некакво несогласување со политиките на владата. Вака резултатот е 62:0. Да се чуди човек!
Ниту еден пратеник на опозицијата во собраниската сала кога имаа шанса да покажат дека се сериозни. Нула црвени картони. Навистина? Ниту еден „народен избраник“ во оваа земја нема приговор за политиките и практиките на владата на Заев? Па самиот Заев не престанува да ја критикува својата влада и постојано повторува дека мора да има ред, дисциплина и правда! Да не говориме за сите критики кои гласно се искажуваат и испишуваат, како во медиумите, така и во бројните документи и пораки што ги испраќаме на адреса на владата и потоа ги гледаме обидите (успешни и неуспешни) за поправање на курсот ветен пред изборите.
Целата колумна на Џабир Дерала за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.