Така си е: нов полициски час во траење од три дена што ќе важи во голем дел од земјата. Има многу налутени, но не би требало да има премногу изненадени. Што сме дробеле, тоа ќе сркаме – ова е намерно кажано во множина, бидејќи епидемиите, по дефиницијата на својата заразност, ја користат шансата на „поединечниот“ плурал според кој и однесувањето на неколкумина може да го доведе во прашање здравјето на многумина.
Сега веќе тоа на сите би требало да им е јасно. А – неверојатно – уште не им е.
Она што е ново, е експлицитната забрана за верските посетувања на гробиштата, во очи на претстојниот православен „викенд на мртовци“. Секогаш кога пишувам за општествените аспекти на верата и верниците, гледам внимателно да бирам зборови, бидејќи иако самиот не припаѓам на ниту едно верско движење, го респектирам правото на други кои сакаат да веруваат во различните форми и патишта до задгробниот живот.
Па, сепак, повторно се наоѓам зачуден од недостатокот на (институционална?) емпатија кај најголемите верски деноминации во државава кога помеѓу верските ритуали и здравјето на верниците, секогаш ги преферираат ритуалите, наместо здравјето.
Да направам една груба паралела: ако развојот на медицината сè повеќе се занимава со тоа како да не се разболите, за да не мора да се лекувате; за очекување е дека и на верските организации би требало да им е поважно како да ви ја одржуваат вербата, наместо да ве погребуваат. Таа базична општествена дихотомија – медицината повеќе да се грижи за телото, а верата за душата – би требало да подразбере дека, иако и двете „дејности“, на свој начин, се во „бизнисот на лопатата“, неизбежниот мортален исход треба да е опција само откако ќе се исцрпат сите други можности за телесен спас на здравствените и верските „пациенти“. За да има смисла бавењето со состојбата на нивната душа.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.