„Сега не е време за мирис на барут и звук на оружје. Ова е борба на мислата и знаењето. Затоа и повикувам на помирување, затоа и повикувам на простување. Секој од нас е дојден тука, за со својата исклучителност, со својот карактер, со своето лице да помогне кон остварувањето на нашите цели за ‘Заедничка Македонија’.“
Како што пренесоа медиуми, вака рекол со својот резонантен глас, оперскиот пејач и актуелен директор на Македонската опера и балет, Игор Дурловски, на 18-иот ден од протестите. Убаво кажано. Ја зачував оваа изјава, бидејќи заедно со многу други, и таа ќе биде документирано сведоштво кој за што се борел и се залагал во овие кризни времиња.
Луѓето што држат до својата чест и до својот збор, особено кога се обраќаат пред маса луѓе, ја носат одговорноста за кажаното: дали ја зборувале вистината или ги довеле присутните во заблуда. Ако се покаже дека под превезот на „заедништво“ ги туркале луѓето во најмрачни сценарија за раздор и поделби кои можат да завршат со жртви, тие ризикуваат не само морална туку и кривична одговорност.
Ако не знае, нека ја погледне фотографијата на неговиот „колега“ по директорување и протестирање, Кирил Николовски, прв човек на прилепската гимназија, кој спротивно од законот мобилизира ученици за протести, а на часовите по историја „им го гради националниот дух и свест“ по свој терк.
Токму тој директор е фотографиран со уште три лица во црни униформи, беретки и амблеми со натпис „патриоти“. Се прашал ли Дурловски, за какви потреби и цели се униформирале овие лица? Дали униформите некаде можат да се купат или се прават по нарачка? Кој ги шие, кој ги плаќа, за кого и за што се наменети? За на маскенбал во Прилеп, за на „Пивофест“, за каде?
Целата колумна на Катерина Блажевска објавена на Призма прочитајте ја на следниот линк.