Во јавноста веќе се наметна мислењето дека продолжувањето на европскиот пат на Република Македонија во овој момент зависи од раководството на ВМРО-ДПМНЕ.
Но, треба да се каже дека и не толку од врхушката на оваа партија, колку што е тоа исклучиво во рацете на пратениците на ВМРО-ДПМНЕ. Ова доаѓа од фактот што токму нивниот број е потребен за да се оформи неопходното двотретинско мнозинство за отпочнување и затворање на уставните измени.
Оттаму, несоодветни се изјавите на лидерот на партијата кога вели дека додека е тој на чело на партијата, уставни измени нема да има. Дури и со на некој начин „коригираната“ изјава на Мицкоски дека сите пратеници и коалициски партнери нема да гласаат за промена на Преамбулата, како да ги става под „свое“ 44-те индивидуи кои мандатот го добиле на избори, од народот, за да одлучуваат во нивно име, по свое убедување.
Иако раководството на партијата е носител на политиките во јавниот дискурс, не смее да се пренабрегне фактот дека пратеничката група е посебен партиски ентитет, во извесна мера независен од останатите партиски органи и тела на одлучување. Тоа оди дури дотаму што, без нејзина согласност, ништо од она што е партиски став или волја на раководството на партијата, нема да може да се материјализира како закон, одлука, резолуција, декларација.
Во историјата на парламентаризмот во Македонија таков автохтон статус на креирање на политиките на домашен, но и на меѓународен план стекна единствено пратеничката група на една партија на Албанците, тогашната Партија за Демократски Просперитет (ПДП).
Сепак е најдобро да се воспостави целосна координација меѓу овие два института на една партија; раководство и пратеничка група, а потоа и со останатите пратенички групи за на крајот во што поголем број да бидат изгласани уставните измени.
Целата колумна на Љубиша Николовски за Фронтлајн на следниов ЛИНК.