Нема што многу паметно да се додаде во вителот на информации, толкувања, коментари, ставови и контра-ставови, сите тие зајадливо засилени на социјалните платформи, изречени викендов по повод здравствените и политичките состојби во земјава. Сето тоа се одвива по добро утврдените линии на партиските поделби, но и во “ничијата земја“ меѓу тие два фронта. И едните и другите и третите се со право загрижени, освен мноштвото сеирџии кои (без маски) уживаат во какофонијата на јавната дебата, уверени дека, од некоја причина, ниту стравот од заразата ниту ставот во политиката нив не ги засега. Важно им е „да се тркала“.
Во таа густо обрасната „шума“ од емоции и пропаганда, сепак се наѕираат две дистинктивни стратегии: од една страна, власта смета дека за подобро справување со сите последици од епидемијата е неопходно што побрзо да се оди на избори, за да се добие нова власт која со полн политички легитимитет, но и со јасна одговорност, би ги имала сите вообичаени средства на располагање за излез на земјата од кризата; од друга страна, опозицијата смета дека за подобро справување со епидемијата треба изборите да се одложат до конечната здравствената битка против короната, со оваа техничка влада и со продолжувањето на вонредните состојби сè додека е тоа неопходно, на чело со нова здравствена комисија која не би била „партиски“ составена.
Во таков контекст, симболички, опозицијата се обидува министерот Венко Филипче да го претстави од „здравствен принц“ во „епидемиски џелат“; а власта се обидува министерот Наќе Чулев да го претстави од неспособен партски апаратчик во неспособен и неодговорен партиски апаратчик.
При тоа, опозицијата, сè уште немушто, вели дека доколку не се уважат нејзините ставови, ќе ги бојкотира изборите во јули. Власта, пак, сè уште немушто, вели дека на избори во јули и со тој бојкот ќе се оди. Сите чекаат кој прв и официјално ќе спомне – бојкот!
Бојкотот на изборите, македонскиот стар политички пријател, сега е, всушност, единствената нова идеја околу која ќе се води јавната полемика во деновиве до прогласувањето на изборниот датум за во јули. Тоа за опозицијата беше маргинална варијанта до пред три-четири дена, кога трендовите со заразените беа ниски. Во страв од изборните резултати, порастот на тие трендови се покажа како извонредна можност за опозицијата да фати бојкотирачка издржана политичка поза, ем на грижа за јавното здравје, ем за сопствено продолжено останување на чело на партијата, без изборен пораз. Оти, раководството на опозицијата има точна проценка дека, и покрај трендот на влошување на состојбата со епидемијата, на јулски избори би доживеале пораз, бидејќи „непартиските“ гласачи се свесни за „надпартиската“ природа и причини за ширењето на заразата.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.