Постои ли навистина дискриминација на етничка основа во приватниот сектор? Ако постои и владата тоа го евидентирала, зошто тие компании не се казнети според закон? Со закон и Устав еднаквата можност при вработување е загарантирана.
Владата преку вицепремиерот Артан Груби, потоа дообјаснето од премиерот Зоран Заев објави посебна мерка (афирмативна акција) за субвенционирање на приватни компании кои ќе вработуваат припадници на другите етнички заедници. Во превод, компании раководени од Македонци да бидат субвенционирани за вработување на Албанци и други, или компании раководени од етнички Албанци да добијат субвенции за вработување Македонци и други.
Се јавија многу реакции и дискусии во јавноста, се разбира, без никакви аргументи и анализи за последиците од мерката (позитивни или негативни), без никакви статистички показатели (дури и предлагачот потфрли на овој план) и секако дека дискусијата отиде во погрешна насока за што ќе се надоврзам подоле во текстот. Најголемиот дел од дискутантите и критичарите на мерката не знаат ни што претставува ни зошто постои институтот „афирмативна акција“, но разочарувањето мое сепак доаѓа од некои поединци (дури и професори) за кои сум мислел дека се на страната на „нормалноста“ на која сметам дека и самиот припаѓам. Оваа констатација е секако субјективна, како што е субјективно моето чувство на разочараност кое не е резултат на некакви мои илузии од кои не сум можел да ја видам реалноста па сега сум увидел дека реалноста не се вклопува во моите идеални очекувања. Од друга страна, како јас ја дефинирам нормалноста и што под неа подразбирам, за некој друг не е „нормално“ затоа што тие имаат дефинирано некоја своја „нормалност“. Мојата „нормалност“ е многу едноставана, сите заедно да се бориме против секаков вид на дискриминација, да се воздигнеме над етничкото и да го пронајдеме човекот во себе, а не Албанецот или Македонецот или било која друга национална обоеност. Да се биде „голем Албанец“ или „голем Македонец“ е многу лесно, да се биде „голем човек“ очигледно за многумина многу тешко.
Целата колумна на Ерол Шаќири за Слободен печат на следниов ЛИНК.