Ако сакаме да бидеме реални, како што милува да каже партијата на власт во својата предизборна кампања, Никола Груевски и неговата екипа ги загубија овие избори многу одамна. Уште во времето на студентските протести, а поразот го потврдија со бомбите, Шарената револуција и со настаните во Диво насеље.
Или, ајде уште пореално, ги загубија изборите во моментот кога ги добија минатите избори, односно откога се виде дека владејачката елита не може да ги контролира процесите со бојкотот на Собранието од страна на СДСМ и со сопствените потези.
За волја на вистината, тие се изгубија уште од убиството на Мартин Нешковски, со антиквизацијата, со Никола Младенов, со аболицијата на хашките злосторници, со „Скопје 2014“, со Букурешт 2008, со екстерните тестирања, со понижувањето на трудот на македонските работници, со малата Тамара, со смртта на неброените родилки, со Кембриџ системот, со мегаломанската државна издавачка дејност…
Во таа смисла, изборниот ден би требало да биде само техничка верификација на поразот на една погубна политика за севкупниот македонски општествен живот.
Овие избори се историски, затоа што ќе бидат избори за враќање на каква-таква нормалност во државата, за криминализација на озаконетата корупција, за враќање на минимум достоинство на еден транзициски напатен народ…
Ете, затоа овие избори се историски. Затоа што тука не се работи повеќе за битка дали СДСМ или ВМРО-ДПМНЕ ќе бидат на власт. И нема да се бира меѓу помало или поголемо зло. Ниту, како што вообичаено се мисли, ќе се гласа против актуелната владејачка гарнитура. Не! Ова ќе бидат избори за враќање на каква-таква нормалност во државата, за криминализација на озаконетата корупција, за враќање на минимум достоинство на еден транзициски напатен народ…
Целата колумна на Ѕвездан Георгиевски објавена на Призма, може да ја прочитате тука