Ако има нешто што македонската култура ќе го памети за изминатава деценија, тоа секако ќе биде времето на канчевизмот и неговите нус производи. Или, ако сакате, „кич декадата“ на Канческа Милеска како своевиден специфичен, парадигматичен траг во времето на владеењето на „најпатриотската“ македонска партија. Зашто, каде што допре прстот на Канческа Милчевска, претвори во – канчевизам! Од Министерството за (не)култура, преку „Скопје 2014“ до вкупниот амбиент на македонската (не)култура: урнисан, изрезилен, посељачен, накараден, фрустриран, провинцијализиран, ретрограден пејзаж како од сликите на Бош.
И со сите оние сервилни трагикомични ликови ала „Рембрант“ и компанија кои шетаа низ канчевистичкиот пустош и инкасираа, до последниот ден, буквално. Како впрочем и новата в.д. на Операта и Балетот, назначена баш на 01 јуни! Што пак, се’, сума сумарум, и не е некое големо изненадување имајќи им го предвид шефот – главниот партиски капо и неговиот мефистофелевски печат на вкупните македонски состојби, па и тие во (не)културата. Впрочем, како и во зврлевизмот, и во канчевизмот канчевистите беа однапред согласни со своите слугински улоги, се разбира дебееело наплатени, во кеш или во привилегии / позиции, сеедно. Груевизмот бираше нему слични, па така произлезе и зврлевизмот и, секако, канчевизмот. Паранојата на главниот партиски газда и неговата фрик опсесија за контрола врз се’ и сешто како зараза се пренесуваше и врз неговите министри. Или и тие беа од истиот шизоиден ментален склоп, сеедно, но евидентни беа идентичните ставови, потези, вкусови, однесувања. Или се’ беше нивна добра глума, само за пари и власт и ништо друго? Што и да е’ – иако јас цврсто мислам дека е болест – но сите до еден всушност беа луѓе за жалање, гревчиња, растени во којзнае какви услови, учени недоучени, невоспитани или кич воспитани итн. Но, со неограничената власт во рацете и поданичкиот менталитет на народот, соѕидаа „изми“ што оставија живи рани во македонското ткиво!
Канчевизмот рапидно се прошири низ македонската (не)култура пред се’ преку инсталираните раководни структури во институциите, а потоа и преку партискиот апарат на пониските рамништа, се’ до чуварите, вратарите, хигиеничар(к)ите … Но, носечкиот гаулајтерски кадар беше оној лумпен-културен и лумпен-уметнички светкој го препозна мирисот на кичот, на провинцијализмот и – на парите. Видоа дека овие се спремни да платат, дебело, за секаков изблик на простотилак и некултура, за кич и плагијат, за гег и финта, потиснувајќи ги сериозната култура и творештво на маргините на општеството. Со години канчевистите беа заседнати на буџетската трпеза гоштевајќи се со народни пари за своите творечки испрдоци што ја „збогатија“ македонската култура.
Златко Теодосиевски