Ви пренесуваме дел од колумната на Катерина Блажевска за Призма:
–Немаше спас, опасно беше. Кад погледнамо одозгора – иде Дунав! Искочисмо надвор на своју храброст и вољу. Ризик јак, мила душа. И да погинеш, колку можеш ќе се спасиш.
(славен оксиморон од македонската народна „мудрост“)
Ако се потврди дека унгарски дипломати во најмалку три земји (Албанија, Црна Гора, Србија), не исклучувајќи ја и Македонија, биле инволвирани во организацијата и логистиката на големиот транспорт на осудениот Никола Груевски од Скопје до Будимпешта, тоа ќе биде скандал од меѓународни размери.
Унгарските дипломати, кои работат по инструкции на нивната влада, секако знаат дека политички азил не им побарал само човекот „кој бил премиер повеќе од 10 години, и на кој од безбедносни причини унгарските власти му овозможиле да поднесе барање за азил и да биде сослушан во централата на Канцеларијата за имиграции и азил во Будимпешта“, како што соопштија од кабинетот на Орбан.
Кабинетот на Орбан, пред сѐ, требало да има предвид дека бившиот премиер сo десетгодишен стаж сега има нова „функција“: правосилно осудено лице кое избегало од Македонија пред да ги исцрпи сите правни лекови (во Врховниот суд и Европскиот суд за човекови права) и лице кое е обвинето во уште неколку други судски процеси за тешки кривични дела.
Кои се тие „безбедносни причини“ поради кои унгарските власти му овозможиле да поднесе барање за азил? Им кажал ли нивниот амбасадор во Скопје дека нивниот старо-нов штитеник во Македонија имаше шестчлено полициско обезбедување и дека влакно не му фалеше од главата? Им кажал ли дека толку многу беше „прогонет“, што дури еднаш месечно имаше обврска да се јави во Судот, за разлика од други смртници кои тоа мора да го прават еднаш седмично.
Целата колумна на Призма на следниот ЛИНК.