Одев на контрола редовно кај професорот. Обично го наоѓав или кај него, во лекарската соба или на одделение, кај пациентите. Сеуште бев „тазе” пациент и тој не ме оставаше да чекам во амбулантата. На една од контролите, не го најдов. Ми рекоа дека бил на предавање со студентите, а јас сум дошла порано. Ме упатија да го почекам пред амфитеатарот. Седнав на стол во ходникот пред предавалната каде што немаше никој. Прозорците беа отворени и влегуваше топол воздух. Беше пролет и нејзината миризба се ширеше низ болничките ходници. Со нетрпение сакав што побргу да ги споделам резултатите, кои беа за нијанса подобри од претходните. Но една друга, сосема случајна средба тој ден ми даде повеќе храброст и сила од сите лекови што ги земав.
Тишината ја нарушија младешки женски гласови. Неколку медицински сестри туркаа количка со пациент обидувајќи се да го орасположат, нежно прекорувајќи го зашто не го изел доручекот, оти не смеел да биде гладен за интервенцијата. Во количката седеше младо момче, собрано во себе и бледо. Момчето ја држеше главата наведната, се обидуваше да изусти нешто, да одговори, но успеа само да возврати со воздишка. Кога се приближија до мене, сфатив дека тој едвај дишеше. Гледав немо, заборавајќи ја мојата пролетната еуфорија. Се згрчив и ги стуткав листовите од мојата подобрена крвна анализа. Се засрамив од пролетниот воздух и од надежта што ја имав пред неполна минута. Посакав на листовите да биде името од момчето. Немав храброст да го погледнам одблизу или да му се насмеам. Но и тој обземен од маката, немаше време да гледа околу себе. Погледот му беше отсутен, како да гледаше навнатре, длабоко во себе и во сопствената болка. Немаше време да мисли за пропуштениот доручек, воздухот и пролетта и за тоа дека можеби ќе му биде подобро. Неговиот здив ми заличе на оној од очаен човек кој само што излегол од под вода. Веројатно немаше повеќе од дваесет и пет години, но личеше многу помлад, смален и стуткан во количката. Сестрите влегоа во собата и ја затворија вратата зад себе, а јас останав скаменета. Мислите ми одлетаа кај моите деца. Се потсетив и на моите младешки години кога не знаев за болести. Бев здрава, убава, силна и не ни помислував дека тоа може да се промени за миг.
По кусо време, по завршената интервенцијата, една од сестрите излезе и ја остави вратата подотворена. Другата внатре му помагаше на момчето да подстане и да ја облече пижамата. Немаше сила во неговото тело и тој немаше време да ја анализира ниту собата, ниту ходникот, ниту пак да го фати мојот вкочанет поглед. Момчето како да беше заминато во друг свет. Свет каде што секоја секунда е важна, како на спринт, кога натпреварувачот нема време да мисли за ништо друго освен за секундите. Да го скрати времето, да го забрза преодот од едниот до другиот миг, до замислената цел. Момчето веќе беше пред мене и ми го улови погледот и тогаш, во моите преплашени очи – се виде себе си. Се обидов да му се насмевнам, како прв пат да го гледам, да му дадам охрабрување, небаре „ќе му помине”. Тоа се обиде да ја поднамести раскопчаната пижама, не од срам, а од обѕир и инстинкт на пристојност. Ми возврати со насмевка, но неговото лице не го издржа напорот на затегањето на устата. Ја заврте главата настрана и потона повторно во себе. Како да сакаше да ја почувствува и доживее новата состојба на сопственото дишење. Да ги запечати секундите на олеснетото вдишување и издишување, и да ги сочува засекогаш. Го испратив со поглед до крајот од ходникот. Останав да седам скаменета, втренчена во точката каде што момчето исчезна. Дури тогаш станав свесна на моите згрчени дланки и стутканите листовите со резултатите. Немаше крв во нив. Ме облеваше пот, а младешките гласови надоаѓаа се̍ посилно од предавалната. Студентите разџагорени излегуваа, едни разговарајќи гласно за вчерашната забава, други за импресиите од часот – во ходникот влезе нов живот. Се појави и професорот, но ја изгубив желбата да зборувам како обично. Ми беше дури и сеедно што ќе ми каже грижливиот лекар и како ќе реагира за резултатите.
Ја споделив приказната со своите деца дома. Ги растажив и го возбудив, но од друга страна ги поттикнав да размислуваат дека никој на овој свет не е ниту совршен, ниту пак предодреден да биде вечно здрав, богат и бесмртен. Не сум од оние родители што кријат непријатни и тажни приказни од своите најмили, зашто сметам дека радоста и тагата подеднакво ги облагородуваат и го отвораат нивните срца. Зашто верувам дека и кога ќе бидат на врвот на успехот, здравјето и среќата – не смеат да заборават на оние кои се несреќни, немоќни, тажни или болни. Само така ќе можат да станат луѓе што се борат за подобар свет и подобар живот.
Нашите животи се само прашинки. Немоќта да прифатиме дека сме минливи и дека нашите лични маки не нѐ прават посебни – само ни помагаат во илузијата за нашата вечност и важност. Зашто секој од нас може да се најде во истата количка еден ден, онаа во која седеше момчето. И тој што го паркира ламоборџинито пред стаклените врати од суперлуксузната куќа и тој што живее во трошна соба во која што нема речиси ништо. Сите завршуваат исто. Тоа што не̍ прави различни се чувствата и способноста да се соживееме со луѓето и светот околу нас.
Ова е седма пролет откако последен пат седев во болничкиот ходник, чекорејќи меѓу животот и смртта. И секоја пролет кога ќе го сетам нејзин здив низ ширум отворените прозорци и ќе го чујам уличниот детскиот џагор, мене прво ми текнува на тоа момче, што засекогаш ги избриша стравот и малодушноста во мене, и ми даде храброст да се борам за секоја нова пролет.
Синоличка Трпкова за Дојче Веле