Годинава неколку пати почнував текстови за македонското нивинарство – или она што сака така да се нарекува – и за новинарската „фела“ (тие уживаат така да се нарекуваат себеси иако не разбраа дека тоа е погрден назив!), но секогаш кревав рачна велејќи дека тоа сепак не е моја работа, нека се стрват и колат меѓусебе (некој ќе каже подобро и не заслужиле!). Иако споредено со најголемиот број од нив сум соработувал со повеќе медиуми отколку што тие можат да замислат. Нејсе, но „случајот“ со вкочанетоно новинарче некако ми се гледа не само како парадигма на целата состојба во таа професија, туку и за сите „постреволуционерни“ состојби кај нас. А човечето е дибидус и буквално вкочанет – како да голтнал метла од која што не може да се ослободи при секое негово (некогашно) појавување на тв екраните. Можеби подобро би му оделе пишуваните медиуми? Можеби, ама веќе ги нема, сега остана само Героски, а детено црка по него и си ја сече гранката на која што би можел да седне! Евентуално, иако лично се сомневам во вкупните негови капацитети.
Како и да е’, си велам: јас не сум Героски, нема мене зошто да ми се лути, можеби ќе посака да го разбере ова малку пообјективно. И не дека Героски не е во право. Во право е сто посто! Ама има право и детено. На пример, дека тој барем избрал – погрешно, ама избрал, па згрешил, добро, и грешките се за луѓе – и последиците ги сноси самиот и, за жал, неговото семејство. Затоа е добро при такви избори човек здраааво да размисли што и како прави. Тој тоа не го направил. И очегледно станува свесен за тој ноторен факт, ама не сака докрај да го признае, како впрочем и илјадници други, па мисли дека сега некој му „суди“. Не, тоа никој не го прави, за жал, а можеби треба. Треба зашто нивното злосторство – мислам на медиумите каде што тие работеа – се вистинската петта колона во државава и морат да си го споделат делот од одговорноста. Ова што сега му се случува е – ништо! Ништо во споредеба со тоа што ни го приредуваа(т) толку години. Вкочанетата тв, и тој меѓу нив, можеби пократко од другите, ама подеднакво ефикасно! Сакам да кажам, а во контекстот на тоа дека кај нас се’ уште, ништо не е готово, дека ваквите случувања допрва ни претстојат. Дури и со вистински судски завршници. Така што ова не е ништо, ова е најбезболното. Неговото однесување од типот „јас не сум од тука“ само дополнително ја нервира јавноста. И тоа е уште посимптоматичното во овој „случај“. Навистина ли овој сој луѓе нема чувство за реалност, за професионалност, за објективност, не чувстувуваат ли никаква морална одговорност за состојбите во кои што ја беа втурнале државава со вкупната нивна работа? Згора, виновни испаѓаат оние кои што ќе се осмелат да им преречат, да им укажат на неморалното, непрофесионалното, дури предавничкото однесување. Па употребуваат и тешка артилерија од типот на „инквизиција“, заборавајќи дека токму тие запечатуваа судбини, ширеа пропаганда (најблаго речено!), ја туркаа земјата во пропаст од името и во полза на една малубројна злосторничка дружина. Никој со спротивно мислење нема(ше) пристап до нивните медиуми. И сега – некој нив ги судел? Не, ова е тек почеток, за многумина.
Е тоа е работа што „фелата“ мора да ја расчисти, ама не преку грбот на детево. И таа битка мора да ја отворат, јавно, зашто премногу доцнат. Како впрочем и во сите други професии, каде вирееше таква сорта гниди. А вирееше на сите страни! Ама некако почнавме да се правиме многу фини, да глумиме демократи од формат, да делиме пардон и каде треба и каде што не треба. А не треба, многу не треба. И ако вака ја тераме работата ќе стасаме – никаде. Ќе станеме општество на лицемери, на неморални суштества исти како и претходните, ќе ги заштитуваме „силните“ а ќе удираме по „слабите“. Затоа, не е готово додека не е дефинитивно готово. А ние – не сме ни почнале!
Златко Теодосиевски