Македонија и Грција имаа непосредна средба со историјата на Преспанското Езеро. Премиерите Алексис Ципрас и Зоран Заев потпишувањето на договорот го прогласија за историски чин не само во односите меѓу двете земји, туку и многу пошироко на Балканот и во Европа. Колку и да изгледа еуфорична и пренагласена оваа констатација, посебно кога балкански политичари прават историја, таа сепак е точна, бидејќи двете страни имаат во рацете валиден и солиден документ кој е одржлив на долг рок.
Ако се заврши работата како што предвидува договорот, тогаш победниците ќе ја пишуваат историјата не како што тие сакаат, туку како што наложува времето како најнепристрасен судија, но и современите историчари, вистински научници, неоптоварени со национализам и идеологија, најголемото зло на Балканот. Потписниците и креаторите на договорот еден ден ќе заминат од власта и од политиката, но трајноста или, пак, епизодната улога на нивното творештво останува. Најточната оценка ќе ја дадат граѓаните кои ќе бидат современици и учесници во процесите на европеизација на ова последно парче напатена земја, која со векови го носеше името „јаболко на раздорот“.
Потписите на министрите Никос Коѕијас, Никола Димитров и на медијаторот на ОН, Метју Нимиц, го означија почетокот на новата ера за Македонија и за Грција, извесна иднина која навестува мир и побрз развој, прогрес, подобар живот за граѓаните, послободни и подемократски општества, европска перспектива за сите земји и народи од Западен Балкан. За шест месеци интензивни преговори и силна политичка волја, со храброст и визионерство затворено е едно мачно, тешко и три децении долго поглавје од темната страна на историјата. Во право се и тие што велат дека двете земји се на добар пат да ги отстранат и идеолошките заблуди и трагични последици кои оставиле тешки наслаги и патила во главите на многу Грци и Македонци.
….
Целиот текст на Ерол Ризаов за Независен прочитајте го тука