Каков би можел да биде успехот на руската агенда во Македонија, кога нејзиното оперативно спроведување му е доделено на некаков Јанко Бачев и на неколкумина тотални аутсајдери слични на него?
Па, јасно е дека, ако очекуваме некаков конструктивен резултат, нема да има никаков позначаен успех. Ќе потрошат нешто евра од некој руски олигарх кој им е ставен на располагање – веројатно од оној со кипарско потекло што, ене го, седи во Солун – ќе платат автобуси и сендвичи за некој протест или викенд-митинг, ќе држат без врска прес-конференции, ќе прошират лево-десно некоја шашма и ќе останат како тажна фуснота во македонската модерна политичка историја. Толку.
Самиот неуспех да се пронајдат некои порелевантни и посолидни политички кругови кои би се зафатиле за напредувањето на руската политичка агенда во земјава, веројатно говори и за самиот квалитет на таа агенда.
Сепак, тоа е она што загрижува.
Во Македонија, имено, постои голема почит за руските достигања во областа на науката, културата и уметноста – кога и да отидам на некое гостување на руски музичар, салите се распродадени, а вредностите на руската книжевност, на пример, се високо ценети, како и во целиот нормален свет, впрочем.
Но, овде нема да најдете многу умни луѓе, па дури и ако сте идеолошки очаен како Хорхе Иванов, на пример, кои ќе се зафатат со јавно промовирање на политичките идеи на Путин. Дури и повеќето од оние кои публично флертуваат со неговите недемократски политички постулати тоа повеќе го прават, понекогаш и со добра причина, од инает кон Западот или заради некои други свои политички и кариерни фрустрации, а не затоа што мислат дека политиката на Русија е реалната, исплатлива стратегиска иднина за Македонија. Никогаш не била и нема сериозни најави некогаш да биде.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил медиа на следниот линк.