Ви пренесуваме дел од колумната на Катерина Блажевска за Призма:
На ВМРО-ДПМНЕ и се потврди изреката: Внимавај што посакуваш, може да ти се оствари. Ете, пратеникот Павле Богоевски си поднесе оставка. Не само заради барањето на опозицијата, туку, пред се, заради негови морални принципи.
Но, и на овој чин ВМРО-ДПМНЕ му најде фалинка – не е доволна оставка, туку и кривична одговорност. Со тоа опозицијата чукна на отворена врата, бидејќи Богоевски и самиот најави дека се повлекува „затоа што не сака неговата функција да влијае врз правосудните органи“.
Немам намера овој чин на Богоевски да го глорифицирам како „херојски“ и покрај тоа што е прв таков пример во историјата на македонскиот парламент. Ако како општество се залагаме за отчетност и одговорност, тој чин треба да го сместиме во редот на нужното и очекувано однесување од кој било припадник на власта. Ова е многу важно, бидејќи сите функционери не поседуваат исто чувство за одговорност, исто „текнувало“ или иста „храброст“.
Затоа, ако потегот на Павле го устоличиме како вонреден и херојски а не нужен чин, утре ќе треба да се помириме со фактот дека одредено лице не си поднело оставка заради неговиот кукавички карактер. Токму заради тоа, нужноста од одговорност не треба да ја врзуваме за херојства или кукавичлуци, туку за насушната демократска потреба и обврска.
Факт е дека потегот на Богоевски таа лествичка на одговорност ја врати на потребната висина, која беше заборавена. Практично, тој и го украде „шоуто“ на ВМРО-ДПМНЕ и ја изнесе опозициската партија на чистина: „Јас се повлекувам, ајде сега да видиме како вие ја разбирате одговорноста“.
Така, од посакувана мета за критика, Павле се претвори во (ин)директен спотер, кој нема да ја остави опозицијата да дреме во удобната фотелја на критиката или критицизмот, а без да даде одговор како ќе расчисти со одговорноста во сопствените редови.
Токму на тој план опозицијата прилично доцни. Дури и срамниот 27-ми април (чест на ретките исклучоци) не само што не ѝ предизвика елементарен срам, а камоли порив за оградување од него, туку беше правдан како рефлексија на врвен патриотизам, а обвинетите за тој настан ги дефинираше како мета на политички прогон.
Токму заради ваквите искривоколчени вредности и отсуството на свест за димензиите што тој настан можеше да ги предизвика за земјата, денес тешко се реализира општественото помирување по природен пат, без собраниски амнестии.
Целата колумна на Призма на следниот ЛИНК.