ВМРО-ДПМНЕ си формираше десет пратенички групи. Бидејќи Груевски јавно најави „завршување со конструктивноста“, овој чин никого не изненади. Иронијата е во тоа што работите не изгледаа подобро и кога ВМРО-ДПМНЕ сѐ уште ѝ немаше речено збогум на „конструктивноста“: немаше пратеничка група, со денови ја влечкаше конститутивната седница на парламентот, ги измори граѓаните со реплики и контрареплики, за на 27-ми април да финишира со сценарио за најавената „ноќ на долгите ножеви“.
Накусо кажано, и кога е конструктивна, и кога е неконструктивна, активноста на ВМРО-ДПМНЕ покажува дека партијата се фокусира на едно те исто: стратегија на опструкции и блокади и постојано фрагментирање. Тоа што Деловникот ѝ овозможува да формира повеќе пратенички групи, не е олеснителна околност за јасната умисла со која оваа опозициска партија сака да ги делегитимира напорите на владата за почеток на реформи.
Тоа покажува отсуство на свест и за геополитичките процеси, кои Македонија ги дочекува на „линијата на огнот“ разгорен во разни јавни и тајни стратегии, а прашање на ден е кога тој од хартија може да заискри на терен. Да се прави таков инфантилен перформанс во парламентот, во волнени времиња од секаков аспект, не е неконструктивност туку погубна политика која најпрво ќе се прекрши врз партијата, што е помалку важно, од аспект на последиците што ќе ги предизвика за државата, ако се блокира темпото на очекуваните процеси.
Целата колумна на Катерина Блажевска за Призма на следниот линк