Не знам како е со вас, но јас си мислев дека, под принуда на домашнава изолација, во изминатите две недели и во наредните три-четири, ќе стигнам дома да прочитам работи кои со години, со благо чувство дека одмаздата е најслатка „кога се сервира студена“, ги одлагам, ги редам, ги прередувам и ги евидентирам по разни фајлови и полици, како ланска и прекланска туршија за употреба „кога ќе ѝ дојде време“… Сега е тоа време.
И, еве, признавам: ЕДНА СТРАНА НЕМАМ ОТВОРЕНО, А НЕ ПАК ПРОЧИТАНО, од таа „стратегиска интелектуална резерва“! Ништо, нула, зич, зеро, нул, компир… И со бројка: 0.
Да не се разбереме погрешно, тоа не значи дека ништо не правам, напротив! Секој ден трошам часови на организацијата и утринската изведба на „Утрински брифинг“, секоја вечер пишувам колумна (да, овие што ги читате, за кои инспирациите се тајновити и неизвесни како средновековните протонаучни рецепти за производство на по некоја унца злато во алхемијата), а минатата недела спроведовме и онлајн испит на студентите на универзитетот на кој предавам, како „генерална проба“ за виртуелните редовни предавања со кои започнуваме оваа недела… Плус сите други „обични“ работи на повремени „маскирани“ пазарења, телефонски разговори со пријатели и роднини, како и редовни расправии, љубов и надмудрувања со персоналот на „тоталнава институција“ (прогуглајте, ќе видите какво чудо е тоа) во која се претворени нашите карантинирани семејства.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.