Во Македонија по падот на груевизмот секој обид да се спроведува цврстата определба за изградба на демократско општество наидува на силни отпори и попречувања. За жал, не само од опозицијата која уште не ги признава злоделата на 11 годишно неконтролирано владеење, туку и од отпорите и нерешителноста во власта. За протерување на национализмот и шовинизмот потребна е многу поголема храброст, отколку за уривање на режимите. Етничките политички партии кои егзистираат на платформите од крајот на 19 век и почетокот на 20 век во квази патриотска одбрана на националните интереси лесно ја десеткуваат критичната маса на кревкото мнозинство за демократизација и европеизација на државата. Секогаш е посилна етничката припадност при поделбата на власта од обидите за демократизација на општеството.
Пред налетот на краткото паметење и корупцијата, брзото незаконско богатење и уште побрзото осиромашување на граѓаните, незадоволството од бавните промени, лажната и формална демократија со масовна злоупотреба на социјалните мрежи ги урива сите реформски зафати во остварување на стратегиските интереси за среќа и благосостојба кои се први во програмските определби на сите политички партии. Сето тоа паѓа во вода пред лажните тревоги за опасноста од загрозување на националните, верските, етничките и јазичните посебности. Не постои ниту едно нерешено прашање од државен интерес зад кое не се крие битка за власт со проблематизирање на меѓуетничките односи. По падот на режимот на Никола Груевски драматичните настани и крвопролевањето во парламентот на 27 април 2017 година беа оправдувани со нелегитимен избор на мнозинството на Албанец претседател на парламентот. Тоа беше алармирано како национална катастрофа која наводно предизвикала спонтани демонстрации и упад во Собранието.
Целата колумна на Ерол Ризаов за Дојче Веле на следниов ЛИНК.