Концептот на партиската мултиетничност, како рефлексија на македонската реалност, ќе доживее таква критична промоција, што националистичкото ВМРО, откако ќе се распадне, ќе мора по прилично поинакви принципи наново да се составува.
СДСМ на овие избори има двојно потешка задача од сите други, бидејќи ќе треба во „симултанка на две табли“ да ги победи и ВМРО-ДПМНЕ и ДУИ истовремено. И тоа во ситуација кога Мицкоски и Ахмети имаат силни егзистенцијални причини за теренска и политичка изборна соработка. Тоа нема да им биде ни претерано тешко, бидејќи целата меѓусебна „соработничка“ инфраструктура (минус Мијалков) им е нечепната, која на почетокот (2008) беше тешко воспоставена, но потоа внимателно се негуваше и развиваше во „златните години“ на нивната режимска кооперација за време на Груевски.
Од тој аспект погледнато, предизборна коалиција на СДСМ со некоја „албанска“ партија делува логично. Да беше практично изводливо, уште пологично би делувала предизборна коалиција на СДСМ со сите албански политички фактори вон ДУИ, плус бројните други помали етнички и идеолошки блиски партнери со кои СДСМ веќе соработува. Но, таква „гранде“ коалиција ги надминува „сизифовските“ квалитети дури и на еден Заев, иако неговата политичка и идеолошка флексибилност воспостави нови, импресивни стандарди во сферата на оперативните „жилавења“ на македонската меѓупартиска сцена.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниов ЛИНК