Текстот е превземен од Призма
У тунелу, усред мрака, сија флаша од вињака (Драган Торбица, „Државни посао“)
Ако Грциве од „Актор“ го прославија пуштањето на автопатот Демир Капија – Смоквица со оркестар за блех-музика, што треба да направат Кинезите кога двете екипи што копаа еден ден среќно ќе се сретнат на половина од тунелот на автопатот Кичево – Охрид? Како ли таа радост да се одбележи?
Можеби ќе го поканат „Оркестар Драгачевске трубе“ како последен победник на познатиот фестивал на блех-музика во Гуча, Србија? Или малку покултурно, па да ја донесат целата Виенска филхармонија и да ја распоредат по околните брда? Или, нек си ебе матер, нека биде уште помасовно, па да ја разиграат низ тунелот танцовата група од нивниот Синѓијанг, Гинисов рекордер со 17.000 танцувачи…
Не знам, тоа е сепак работа на изведувачот, ама за што и да се решат, нека биде грандиозно и незаборавно, има ситуации кога не треба да се биде скромен, не е мала работа да се изгради тунел! То ест, не само да се изгради туку да се почне и да се заврши во еден ист живот, да не речам мандат, иако овие две работи кај нас се тесно поврзани…
Целата колумна на Сашо Кокаланов за Призма можете да ја прочитате на следниот ЛИНК.