Во канцеларии на мала атинска добротворна организација кои нудат стручни курсеви, група жени се занимаваат со монтажа на кратки филмови и подкасти под надзор на американски режисер.
Бегалци жени од Конго, Сирија, Авганистан и Иран, се обучуваат од Глобалгирл Медиа, организација што ги учи дигиталните медиуми и новинарските вештини на младите жени.
Но, иако некои дошле во Грција од половина свет, тие откриле дека проблемите со кои се соочуваат не се толку различни.
„Не бев запознаена со тешкотиите што ги имаат грчките жени. За време на интервјуата, долго разговаравме за потребата да се поддржуваме како жени, без оглед на нашето потекло, бидејќи минуваме низ слични искуства“, забележува Фатеме Џафари, 25-годишна Авганистанка.
Насилството врз жените во Грција постепено забележаа поголема изложеност во последните неколку години по децении молчење.
Сексуалното вознемирување е исто така пошироко пријавено од јануари кога грчката олимписка шампионка во едрење Софија Бекатору обвини службеник на федерацијата за сексуална злоупотреба, поттикнувајќи на задоцнето будење #MeToo во Грција.
„Гласовите на жените тешко се слушаат во медиумите, особено оние на младите бегалци“, вели координаторот на Глобалгирл Медиа во Грција, американската режисерка Ejми Вилијамс.
„Идејата е да им се дозволи да тренираат новинарски професии, да бидат слушани, но исто така и да се обноват себеси со снимање на нивните приказни или на други жени кои се залагаат за родова еднаквост“, рече таа.
На 30 јуни, ОН ќе организираат форум за родова еднаквост во Париз, каде активистите ќе се обидат да влијаат на државите за унапредување на родовата еднаквост.
За таа пригода, Вилијамс вели дека младите бегалци добиле обука и пари за снимање кратки филмови со интервјуирање организации и феминистички икони во Грција.
Суде Фазлолах, 38-годишна Иранка, рече дека „научила многу“ откако таа и нејзината сестра Ели го интервјуираа Бекатору.
„Не треба да се плашите да зборувате гласно или да се срамите да го осудите несоодветното однесување на мажот“, рече Суде. Двете сестри претходно живееја во озлогласениот камп Морија на островот Лезбос.
Откако изгоре во септември, тие скитаа по улиците на Атина и Солун со денови пред да заминат во кампот Елаионас во главниот град.
„Како жени, опасностите се насекаде, во камповиоте ова чувство е уште поприсутно. Се плашите да одите во тоалет, да шетате сами ноќе”, вели Ели.
Еден од кратките филмови се занимава со просторот на Лезбос, наменет за жени за туширање и релаксација. Друг ги прашува женските испитаници да идентификуваат што претставува феминизам.
На 14 години, Ата Бримо била омажена со маж девет години постар од неа и го родила своето прво дете една година подоцна. За бракот посредувале нејзините родители.
Сега има 30 години, заглавена во Грција и разделена од семејството во Германија во последните две години, оваа сириска бегалка сними краток филм за малолетнички бракови што одекнува со илјадници жени со слични искуства – и многу повеќе со уште полоши приказни што треба да ги раскажат .
Насловен како „Мала мајка“, филмот на Бримо е избран за Солунскиот документарен фестивал што ќе се отвори в четврток.
„Имав среќа да наидам на добар човек. Но, јасно дека не бев подготвена да станам мајка толку млада, не разбирав што ми се случи”, изјави таа.
Според грчката полиција, бројот на инциденти на семејно насилство се зголемил за четири пати во Грција во периодот од 2010 до 2018 година, од 1.148 на 4.254.
Но, многу случаи се уште не се пријавени.
Минатата недела, 32-годишен Грк призна дека ја убил својата 20-годишна британска сопруга додека спиела покрај нивната ќерка-бебе и се обиде да го прикрие делото.
„Овие млади жени не знаеја нужно досега што е родова еднаквост“, рече Вилијамс.
„Но, дури и без да го знаат тоа, тие се многу силни и феминистички … ги напуштија своите семејства, патријархални друштва, патуваа, се соочија сами со многу тешкотии“.
„Тие се борат да ги обноват своите животи како што сакаат“, додава таа.
Супервизорот на проектот Адријана Теохари вели дека и разговорот со бегалците им помогнал на грчките жени да се справат со своите стравови и предизвици.
„Меѓу себе, без присуство на мажи, тие се чувствуваат безбедно, можат да се изразат без воздржаност, да плачат без срам“, рече Теохари.
„Фактот дека грчките жени како мене, исто така, учествуваат на сесии ја олеснува интеграцијата на бегалците и води кон повеќе разбирање меѓу нас.“
„На крајот на краиштата, сите ние сме жени, без оглед на потеклото и потеклото и често се разбираме без да зборуваме на ист јазик“, нагласува таа.
„Заедно, се чувствуваме посилни, поопремени да се соочиме со нееднаквостите и дискриминацијата што постојат во сите општества“.