Македонските тенки „патриоти“ за одбрана на идентитетот и уставното име на државата, ако се суди според посетеноста, иконографијата на протестите и гласноста на хистеријата, ја губат битката со грчките националисти . Солун и Атина станаа срамот на Европа прикажувајќи го повторно грдото лице на грчката демократија. Скопските поворки пред парламентот и пламените говори на свеќи, споредени со грчките митинзи се глувонема редица на најблиските роднини пред капелата за простување од покојникот.
На примитивните популистички митинзи во Солун и во Атина, организирани од опозицијата и подржани од партиски лидери коалициски партнери на владата и од црковниот врв, се минира изгледноста да се најде прифатливо решение за иднината на Република Македонија, да стане современа и стабилна демократска европска држава, членка на најголемите светски воени и економски сојузи НАТО и ЕУ, односно да биде голем сојузник и на Грција. Двајцата премиери Ципрас и Заев сѐ уште оставаат впечаток дека навистина сакаат решение кое нема да ги повреди двете страни и ќе ја симне 25-годишната блокада на европеизацијата на Македонија, од што најголема полза ќе извлече пак Грција, но последниве неколку дена како да се потивки во своите определби. По добриот и ветувачки почеток во Давос, со силниот отпор прво во Солун, а утре и во Атина, како повторно да превагнува прашањето дали грчките митинзи организирани од политички партии и разни националистички здруженија, а поддржани од државни институции кои ги запалија огновите и изнесоа стотици илјади граѓани на улиците на најголемите градови во Грција, ќе станат пресудни и по 25 години да продолжи блокадата на Република Македонија во остварувањето на своите стратегиски цели. Ќе биде ли тоа уште една силна шлаканица по Букрешт 2008 година и на Америка, и на ЕУ, и на НАТО, и на Обединетите нации, и на сѐ она што се подразбира под меѓународна заедница. Можат ли да го уништат целиот тој труд и напор споулавени и фрустрирани националисти. За луѓе со здрав разум, да речам со појасно разграничување, за нормални луѓе кои се современици и живеат на крајот од втората декада на 21 век, ова е навистина тешко да се разбере.
Целата колумна на Ерол Ризаов за „Независен“, прочитајте ја на следниот линк.