Мамо, денес во училиште ме болеше стомакот. Зошто сине, како те болеше, колку те болеше, да не беше гладен? Почнав јас со моите илјада мајчини прашања. Син ми смирено ми одговори: Не, мама, не бев гладен. Сакав да одам во тоалет. Но, малку ми беше грозно, па чекав да завршат часовите.
Неговиот детски искрен одговор ми ја распара душава. Додека ние тука се надмудруваме кој колку добил, кој колку не добил, дали овој директор е сменет или не, државата ја губи почвата за оние на кои најмногу им треба.
Како мајка, но и како човек, многупати сум се запрашала имаат ли тие луѓе од МОН или од Владата воопшто деца, за да видат во какви училишта минуваат најголем дел од своето време во текот на денот. Во училниците е како во врела кошница, која се загрева кога надвор е сончево. Дечињата таму зовриваат на столчиња по 8 часа дневно. Па на секој од нас, во такви услови, секојдневно би го болела глава. Салите каде треба да се одржува часот по физичко со полни со прашина, стари и скоро нефункционални, а децата имаат итна потреба од раздвижување кое секако е добредојдено за нивниот развој. Тоалетите… Е тие се посебна приказна. Можат да бидат извор на милион зарази. Стари, рѓосани, со расипани чешми, неприлагодени на детската возраст. Загадениот воздух е посебна приказна…
Целиот текст на Вики Чадиковска објавен на Женски Магазин прочитајте го на следниот линк.