Промоторите на оваа сол се во состојба внимателно да го набројуваат присуството на (корисни) минерали во неа (од чии количини на човек нема да му биде ништо подобро), но намерно занемаруваат да соопштат за присуството на одредени радиоактивни елементи, вклучувајќи ги радиумот и полониумот (од кои исто така нема да му се случи ништо лошо на човекот, бидејќи станува збор за незначително мали количини).
Хималајската сол се добива од рудник во Пакистан, кој е втор по големина рудник за сол во светот.
Оваа сол е розова, бидејќи често содржи траги од железни оксиди, кои ѝ даваат таква боја.
Таа содржи и мали количини на калциум, калиум и магнезиум.
Присутна е незначително помала количина на натриум во споредба со другите соли.
Главната разлика, кога ќе се подвлече црта, се состои во самиот изглед.
Ако сакаме да одиме во детали, величината на кристалите можат да влијаат на интензивното доживување на солениот вкус на јазикот. Колку се поголеми кристалите, би требало вкусот да е посилен. Меѓутоа, ова целосно го губи значењето кога станува збор за оброци во кои е солта растворена во храната. Тогаш нема разлики помеѓу хималајската и обичната сол за готвење.