Не, не е тоа поздрав на храбри комити и војводи пред клучната битка за спас на Македонија од клетите Шиптáри и од платеничките соросоиди, не е ниту нова закана за клетите душмáни од Вале Божиновска или од Филип Петровски. За оние кои не знаат, „Се гледаме во некролог“ (Видимо се у читуљи) е наслов на српски документарен филм посветен на подземјето и на криминалците во оваа земја од последната декада на минатиот век.
А по прогласот на ВМРО-ДПМНЕ, изговорен од устата на лидерот, како и некролозите на речиси сите западни амбасадори што следеа ден потоа, мислам дека „Се гледаме во некролог“ ќе биде идеален наслов и за документарецот што еден ден ќе се сними за политичкото подземје што владееше со Македонија цела една декада во 21 век.
Во документарецот, овој српскиот, има еден момент кој ќе ве згрози и од кој буквално ќе ве заболи мозокот. Полициски инспектор раскажува за еден случај на убиство на еден од многуте кланови кои беснеат по Србија. Убиени се мајка и дете, во нивното мизерно станче. Нема политичка позадина, станува збор за обичен, неуспешен грабеж. Мајката ја прашале каде ја крие заштедата, па ја убиле. Не затоа што ја криела, туку едноставно затоа што ја немала. Потоа го убиле и син ѝ.
Помалку ме згрозуваат оние неколку стотици измрзнати пред ДИК што ги топлеа дланките аплаудирајќи му на водачот и си ги грееја грлата пеејќи за „клетите Шиптáри“. Многу порасипани се оние останати 450 илјади, кои на 11 декември криејќи се зад параванот го парафираа клептоманскиот фашизам во Македонија
Во полициската станица инспекторот го прашува убиецот: „Ајде, за мајката можам некако да разберам, си верувал дека крие пари и не ти кажува каде се, но зошто мораше да го убиеш детето?“, на што овој ладнокрвно одговара: „Кој го ебе, негова работа е да е во школо, не да седи дома.“
Бедата, сиромаштијата, војните, национализмот, омразата, општиот неморал, башибозукот на власта… Сето тоа ги фрла ментално најслабите и морално најсиромашните во нешто што Валентина Божиновска, веројатно не сакајќи, сосема точно го ослови како церебрален казамат. Кој, ете, не нѐ одмина и нас во Македонија, само што задоцни некоја декада.
На крајот сме од тој казамат, а како што напиша поетот Игор Исаковски (кому за жал му пишавме вистински некролог пред две години) – „ноќта е најтемна пред разденување“. Во темните пазуви на ноќта, кога уличните светилки се гасат, а сонцето сѐ уште не е разбудено, дојде и оној мрачен говор на Груевски пред ДИК.
Фино им објасни тој на амбасадорите во Македонија што им е работата и што не смеат да прават. „Кој ве ебе, вашата работа е да пишувате извештаи, а не да ни се мешате во внатрешната политика“, им порача водачот. Исто така, објасни и што е работата на невладиниот сектор и што не смее да прави. „Кој ве ебе, вашата работа е да донирате споменици како Здружението за духовно обединување на Сетинци, Попадинци и Крушоради, а не да подбуцнувате граѓанско општество.“
Целата колумна на Сашо Кокаланов објавена на Призма може да ја прочитате тука