Ако Мицкоски вели дека Ванчо Михајлов треба да се почитува, односно кога Мицкоски вели дека ВМРО-ДПМНЕ бележи континуитет во ликот и делото на Ванчо Михајлов, за мене тоа значи идеологем и увертира во нови насилства; и уште значи дека тоа е вовед во нов „македонски Аушвиц“ по примерот на оној од 27 април 2017 година.
Слика прва.
Тоа е момент од „ноќта на ужасот“, 27 април 2017 година. Тоа е време кога Ѓорѓе Иванов, претседателот на државата и покровителот на тие кои тепаа – во македонското Собрание – се слушнал вечерта со Кремљ. И Кремљ му дава поддршка за да ги „примени мерките“, велеше тогаш несреќната претседателска фигура. A „примена на мерки“ беше вовед во вонредна состојба, а вонредна состојба беше ништо друго освен тоа дека теророт над неистомислениците (верувам дека не сте заборавиле) ќе биде формализиран, поточно, теророт ќе стане легален и легитмен облик на општествено-политичкиот живот во Македонија.
Да бидеме уште попрецизни: тоа значи дека „патриотите“ ќе продолжат да ги тероризираат оние другите, ама никако и обратно. Ако „тие други“ ги тероризираа патриотите, тогаш тоа во клаустофобичните патриотски глави се исчитуваше како антидржавен и антинационалистички бунт, тогаш тоа е одбрана „на нацијата“ за која треба да се исправи секој граѓанин и да се ангажира и меѓународната заедница.
Слика втора.
Во текот на ноќта на ужасот, се појави некој Симеоновиќ или така некое презиме, се претстави за шеф на српската партија во Македонија, беше полн со себе, зрачеше со некоја сила и некое чудно воодушевување во врска со Кремљ. Неговото воодушевување беше толку големо така што Кремљ можеше, од неговите зборови, да ни се пристори како персонифицирана појава, како некаков супер јунак и правдоносец чиј збор е тужба, и чиј збор е апсолут за тоа што е зло а што е добро, или ни го кажа во вид на апсолут она кое е единствено праведно и она кое е единствено неправедно.
И кога таков Кремљ ќе каже дека претседателот Иванов треба да воведе вонредна состојба, која, се разбира, тогаш подразбираше дека секој „свесен Македонец“ може да го шамари и толчи својот предавник и својот Албанец (се сеќавате на главата на Села?), а предавникот Албанец не смее да му возврати, тогаш тоа е конечна и дефинитивна вистина на светот.
Целата колумна на Неанд Јовановиќ за Фронтлајн на следниот ЛИНК.