За Сашо Мијалков и нема што посебно да се кажува, откако сѐ беше кажано – дека ова изгледа како самрак на една ера. Доколку Апелацискиот суд ја потврди пресудата, тоа ќе биде крај на неговото учество во политика, но не и на бизнисите, затоа што нив има кој да ги продолжи. Можеби тој никогаш не верувал оти би се создала ситуација да заврши в затвор, но и тоа знае да биде дел од погрешните калкулации кога мислиш дека си семоќен.
Задоволни
Има многу задоволни од исходот на судската драма во петокот. Први на скалата би требало да бидат обвинителите од распуштеното СЈО, Ленче Ристоска и Трајче Пеливанов. Откако по падот на Катица Јанева СЈО беше напаѓано речиси со ист интензитет како што на времето беше фалено, и кога неговите обвинители на некој начин беа етикетирани како „лепрозни“, за Ристоска и Пеливанов ова е успехот на кариерата. Одамна беше јасно дека случајот со системот на прислушувањето наречен „Таргет-Тврдина“ е клучот за сите процеси што ги отвори СЈО. Можеби нејзините завршни зборови изгледаа како предолго и заморно пледоаје (веројатно поради наследената судска практика), но и тие на свој начин, заедно со сведоците и доказите, го отворија патот за оваа пресуда. Казните што ги изрече судот се вистинската рехабилитација на обвинителите од СЈО, кои голем број интересни и политички групи сакаа да ги погребаат заедно со „специјалното“.
Оваа пресуда го отвора патот за завршување и на другите процеси поврзани со прислушувањето, кога веќе судот потврди дека тоа се случувало во УБК за остварување на политички и бизнис интереси. Адвокатите во наредните судења би требало да ја преконципираат својата одбрана после овој процес. Бранителите на Мијалков во завршните зборови, а и пред тоа, се обидуваа прислушувањето да им го припишат на странски служби, овде и преку границите, и се испостави дека тоа е крајно безуспешна тактика.
Доколку вчера во судската сала кога се изрекуваа пресудите не беше присутен Мијалков, овој викенд веројатно повеќе ќе се зборуваше за оставката на владата на Зоран Заев отколку за висината на казните. Реално владата ќе беше на танки стаклени нозе и можеше тие да се скршат веќе наредната недела. На одреден начин тоа се виде на почетокот на неделава, кога не се знаеше каде е Мијалков и кога пратениците од две партии во владејачката коалиција најавија дека ќе дејствувале како независни во Собранието, но сепак ќе останеле во Владата веројатно да го чекаат расплетот на настаните во амбиентот на „хистеријата“.
За Заев пронаоѓањето на Мијалков пред изрекувањето на пресудата беше најтешкиот политички момент од бегството на Никола Груевски. Јасно беше дека Груевски е изнесен од земјата во исклучително добро разработена разузнавачка операција од служби многу посилни од нашите. Но бегството на вториот „капиталец“ пред очите на полицијата ќе беше премногу. Во таква ситуација, кога на Заев му изгледаше дека е на работи од амбисот, изгледа дека службите ги истегнале границите на притисокот до последниот хоризонт на законски дозволеното. Ако некој се згрозува од можните притисоци, а во исто време навечер гледа некоја од епизодите на познатите криминално-полициски серии (како, на пример, новиот извонреден британски серијал „Hinterland“) ќе се најдат веројатно зачудени како сето тоа им изгледа нормално во западната криминалистика, а овде сѐ треба да биде според хари кришна моделот. Не можеме да тврдиме, но изгледа дека Заев и министерот на полицијата Оливер Спасовски, ги искористија сите можни законски работи кои им стоеја на располагање да го принудат Мијалков да се појави, кога веќе знаеја дека не ја напуштил Македонија. Она театрално појавување на Мијалков во обвинителството изгледа дека беше дел од спогодбата за некаква „културна разврска“.
Целата колумна на Љупчо Поповски за Дојче Веле на следниов ЛИНК.