Датум можеби сѐ уште нема, но ќе има. Се очекува тој да биде утврден на денот на усвојувањето на преговарачката рамка за време на состанокот на Советот на ЕУ. Канцеларка Ангела Меркел е решена тоа да се случи за време на германското претседателство со Унијата до крајот на годинава, и таа речиси експлицитно го најавува тоа. Премногу напор и залагање од страна на Германија, но и на други европски држави е вложено за Македонија да ја одржи заедничката меѓувладина комисија како знак за почеток на преговорите, за тоа да го упоропастат „ирационалните“ односи меѓу Бугарија и Македонија. Таа вели „сеуште има потреба од преговори меѓу Бугарија и Македонија“, што потврдува дека двете страни бараат компромисно решение, што е знак дека дури и бугарската страна и покрај јавните максималистички барања, зад затворени врати е подготвена на решение во кое ќе има отстапки. Ете дури и Екатерина се замолче!
Но без отстапки не е можно да се реши деценискиот спор меѓу двете држави кој ги обременува и односите меѓу двата народа. Се разбира дека компромисот што ќе биде прифатен ( ако не, не би бил компромис) ќе боли и во Скопје и во Софија. Но тој ќе ги направи и двете држави по европски со поизвесна иднина. Зошто инаку Бугарија би се откажала од вековната доктрина за „еден народ, еден јазик“ вткаена во свеста на секој Бугарин, само за Македонија да стане членка на ЕУ? За таква Македонија каква што ние ја восприемаме: како држава на Македонците кои говорат македонски јазик, во која го славиме Гоце Делчева како Македонец, а Бугарите ги изучуваме како фашистички окупатор, сигурно не.
Целата колумна на Љубиша Николовски за Слободен печат на следниов ЛИНК.