Да се вратам за кратко на „критиките“, посебно на оние по „фамозното“ интервју на Заев каде бевме сведоци на излив на неподнослив емоционален вишок, односно масовна хистерија. Интервјуто беше одличен повод и можност за јавна конструктивна дебата и во нашето и во бугарското општество. Но не, кај нас рационална дебата не може да има, но секогаш има повод да се извади најлошото од себе. Па така во духот на добрососедството целиот бугарски народ се прогласи за фашистички, се извадија стотици писанија за злосторите направени во Втората светска војна, на сите бабите и дедовците им станаа партизани, се влезе жестоко во одбрана на антифашизмот и антифашистичката борба небаре тоа ни го оспори некој. Во ред, ќе речеме емотивна реакција, но сепак се преминаа границите до тој степен што одбраната на антифашизмот стана фашистичка (како констатираше Тричковски).
На пример, има ликови на социјалните мрежи кои постојано постираат слики од Аркан и Милошевиќ и во екот на оваа масовна хистерија постираат слики од стреланите студенти во Ваташа, што тоа кажува за нив, како да ги дефинираме? Уште поневеројатно, дојдовме во ситуација опозицијата, пред се мислам на ВМРО – ДПМНЕ и нејзините симпатизери кои се уште половина Македонци ги условуваат со „комуњари“ во смисол на навреда да ги бранат Тито и комунистите. Партија која ветераните од НОБ ги исфрли на улица за да направи партиски штаб, партија која „уринираше“ на спомениците од загинатите во НОБ да говорат за антифашистичката борба и АСНОМ. Или пак да го бранат македонскиот јазик а таткото на тој јазик, големиот Блаже Конески го нарекуваа „џуџето од Небрегово“.
Ете и тоа е една од причините зошто протестите на опозицијата се малубројни, едноставно не припаѓаат на таа идеологија и празната реторика со која се служи Мицкоски е препознаена и не може да мобилизира сериозна бројка, на страна нивната безидејност која е очигледна. Во изминативе неколку години, преку договорот од Преспа, кризата со пандемијата па се до овој спор со Бугарија ќе приметите дека опозицијата прво бега од одговорност за клучните прашања од државен интерес, а во нивните критики никогаш не дале алтернатива за решение на било каков проблем. Понекогаш мислам дека и самиот Мицкоски намерно не сака да прави поголеми „драми„ односно не посакува смена на власта додека не се реши и оваа последна пречка, знаејќи дека кога се тие на власт буквално ништо суштинско не може да се реши. Така беше и со грчкиот проблем, така е и со бугарскиот. И додека некој глуми загриженост некој мора да ја води државата напред преку решавање на овие горчливи прашања. Па се сеќавате, на средбата со Борисов самиот Мицкоски му потврди дека ќе го „поткрепи“ договорот со Бугарија. Идеално за него би било Заев да го реши и ова „жешко“ прашање, државата официјално да почне преговори, па дури потоа да ја бара шансата за власт, се разбира под мотото „Заев ги распродаде интересите“, како што нели го „продаде“ идентитетот со договорот од Преспа, па сега фактички го губиме по втор пат. Во меѓувреме ќе се обидува вака нежно да го оддржува „незадоволството“.
Целата колумна на Ерол Шаќири за Слободен печат на следниов ЛИНК.