Не сум сигурен зошто овдешните реакции на предлогот на Љубчо Георгиевски за „компромис“ со Бугарија се толку хистерични?
Георгиевски одамна не крие дека се чувствува за македонски Бугарин и нормално е што неговите предлози ќе ја одразуваат и ќе ја унапредуваат таа идеолошка позиција. Човекот е консеквентен сите овие години, уште од распадот на Југославија, преку поддршката на предлогот за поделба на Македонија во 2001 година, до сегашниот прагматичен пристап за македонското продолжување на евро-интеграциите по бугарски терк. Георгиевски е со право загрижен дека доколку во скоро време не се направи некаков пробив во нашата евро-агенда, не само што ќе останеме блокирани од Софија на подолг период за наше напредување кон Европа, туку бугарско-македонските односи и авансирањето на бугарската агенда во внатрешната политика на Македонија – за сметка на компетитивните агенди од север и југ – ќе се урниса барем за оваа генерација Македонци. А, веројатно, и прилично засекогаш.
Тоа, разбирливо, нему не може да му биде сеедно, од истите причини заради кои не ѝ е сеедно ни на политичката елита во Софија. Бугарската власт (патем, како и нашата опозиција) остана стаписана, а и комплетно парализирана – со оглед на силината на меѓународната поддршка – од наглиот развој на македонско-грчките односи со постигнувањето на Преспанскиот договор. Се чини дека тоа, на еден или на друг начин, му го имаат соопштено и на Заев. Можно е, потоа, Заевите гушкања и целивања со Борисов, во Софија да ги имаат погрешно протолкувано, во смисла на неговата идна флексибилност за компромис по линијата што ја предлага Георгиевски; а можно е и Заев да ја има потценето заканата за блокада од Софија, која на крајот се „материјализираше“ со европско вето за нас.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.