Многу поголем предизвик е да изброите стадо овци. Вистинско стадо. Без оваа техника, прилично посложена, без да можат прецизно да ги избројат грлата, овчарите не можат мирно да заспијат оптоварени од стравот дека не им се сите овци на број. Кај големите стада, вообичаено се користат „маркери“, при што на помош доаѓа генетската разновидност. На секои 50 или 100 овци се додава една што со појавата се издвојува од стадото, па при аритметиката се бројат само црните овци. За прецизно броење, пак, потребни ви се куче, по можност овчарско, и тесна порта низ која стадото мора да поминува грло по грло. Се препорачува претходно да се издвојат јагнињата. Да можат да проговорат кучињата со човечки глас, операцијата веројатно би била поедноставна. Тие, за разлика од луѓето, секогаш знаат дали сите овци им се на број.
Уште поголем предизвик е да се избројат луѓе. Посложено е, а и не е хумано, да се постројат во групи со „маркери“ или да бидат подгонети од кучиња низ тесна порта. Не е доволно што учените луѓе измислиле попис како статистичка операција. Неопхподна е поддршка од целата држава, што би се рекло со овчарски жаргон – главните овчари, за да се спроведе броењето на луѓето што е можно попрецизно, со што повеќе информации за нивните навики, потреби и капацитети, за да може врз тие витални податоци полесно да се организира животот и да се води државата. За да имаат сите полесен сон.
Целата колумна на Митко Билјаноски за Слободен печат на следниов ЛИНК.