или
ЏГАН (8)
Сигурен сум дека и Бајага со кеиф би го преповторувал рефренот „Шта то пада – пада влада“, и тоа среде плоштадот „Македонија“ (којзнае, можеби и Аце велики ќе му терцира?) и пред стотици илјади нормални граѓани на оваа држава кои имаа дури неверојатно трпение и живци овие речиси две години од објавувањето на прислушуваните разговори кои што го означија почетокот на крајот на оваа арамиска (авторско право на Петар Гошев) политикантска гарнитура. Иако не така голем број, а јас со задоволство си се вбројувам меѓу нив, веруваа дека нивната приказна ќе заврши уште 2008/9, што ќе рече после само година-две, зашто капацитетноста и интелигенцијата не се нешта што можат туку така да се одглумат во повеќегодишен континуитет. Иако овие беа добри глумци, тоа треба да им се признае. Ама сепак кај сите, кај сите до еден, по хоризонтала и вертикала, беше јасно како бел ден со кого си има(в)ме работа. А особено после онаа гнасна епизода со прислушкуваните разговори, кога се разоткри целата скаламерија на арамиите, кога цел божји свет изворно ги слушаше нивните пазарења, ситења, вулгарности, планови …
И повторно, на самиот крај, уште еднаш ги потврдија сите епитети што ги заработуваа последниве години: превртливост, неодговорност, неотчетност, простотилак, непрофесионалност, кукавичлак, силеџиство … Наизменичната смена на едните карактеристики со другите зависеше од степенот на домашниот опозициски притисок, но и од работата и резултатите на Специјалното јавно обвинителство, а сепак како клучен, на крајот, се покажа странскиот прст кој што конечно, веројатно, ги отвори и последните карти на македонската политичка маса. И покажа на чија страна се асовите! Што пак повторно говори за карактерот на овие арамии кои по правило се силни пред слабиот, а кукавици пред посилниот. А така особено се однесуваа последниве две години, урлајќи како нездрави за некакви странски служби и непријателски елементи, за соросоидни заговори и опозициски пучеви, за долги ножеви и бојкот на меѓународната јавност, за да за два дена, како попчиња клекнат пред фактите што истата таа меѓународна јавност им ги предочи. Иако само ден-два претходно, сакајќи да ги предухитрат, не се двоумеа – зашто толку им сече умот, се разбира – да тргнат дури и во најпредавничкиот (крвав) поход, оној контра Собранието, контра народните пратеници и нивните животи. (Не ја спомнувам демократијата, зашто таа одамна, уште во 2008 година, беше урнисана). И тоа е епизодата што дефинитивно им ја запечати историската оцена како најцрна, најомразена, најкриминална власт во македонската современа историја. А таму, на таа најтемна историска страница, сосема свесно и своеволно, толку колку што и нему му сече умот – а тоа не е многу, се покажа – им се придружи и (не)човекот кој безмалу два мандати глумеше претседател на држава, а всушност беше само шарлатанска политикантска кукла со која што си играа арамиските челници.
Некои, веројатно, ќе успеат и да се сокријат, да се маскираат односно мимикрираат на еден или на друг начин. И тој процес започна, уште пред доделувањето на мандатот, прво со бајките за водоносците кои со крвави раце им помагале на нападнатите пратеници, потоа со новинарите маскирани со капчиња кои исто така, ете, биле таму да помогнат (иако не се знае кому?), па оној лилјак крвопиец кој серит на сите страни, кој дури и не се сеќава што барал во Собранието, веројатно бил по нужда – голема или мала, повторно не памети – и уште едно чудо други кукавици кои немаат ни толку доблест да ја признаат вината. Мала или голема, сеедно. (Она б’лгарчено од спотнатите чувари на името никако да се огласи?). А меѓу сите, еве, веќе истиот миг со објавувањето на рефренот „пада влада“, ранобуднион певец сака да ги предухитри новите власти поднесувајќи си оставки секаде каде што замешал прсти. Веројатно мисли дека тоа предперење на рацете ќе му биде некаква олеснителна околност. Но, белки и тие марифети на џганов ги научивме?