Уште не е исушено мастилото на гласачките ливчиња, а веќе се шири наратив за неопходност од нови парламентарни избори (ако не веднаш, „барем“ во пакет со локалните избори), на кои одново ќe се бара довербата на гласачите, со една цел: што поголем и поубедлив резултат за тoj што ќе ја добие шансата да управува со кокпитот на државата.
Ваквите ноти доаѓаат, пред сѐ, од опозициските кругови, каде што е видлива разочараноста што најавуваната „голема победа“ заврши со изборен скор помал од тој на претседателските, а за повеќе од 100.000 гласови помал и од парламентарните избори во 2016 година, кога партијата ја предводеше веќе длабоко разнишаниот Никола Груевски.
Тезата – СДСМ победи, ама и ВМРО-ДПМНЕ не изгуби, односно дека без мандатите на БЕСА, социјалдемократите имаат помал кредибилитет од ВМРО-ДПМНЕ, се обид за непримерно дестилирање на македонските и албанските гласови во една иста коалиција, а доаѓаат од истите кругови во кои се држат професорски лекции дека треба да се елиминира фаворизирањето на етничкото наспроти граѓанското.
И наместо да се менуваат состојбите, од избори до избори само се овозможува проста репродукција на истата политички малигна содржина, која одново добива можност да се трансформира во барања за етничка мобилизација (овојпат за „прв премиер Албанец“), идеја која не е цел сама за себе и резултат на граѓанска доверба, колку што е конструирана за политичко преживување на нејзините политички татковци.
Целата колумна на Катерина Блажевска за Призма на следниот ЛИНК.