Како прво мислам дека до бојкот нема да дојде, не мислам дека до толку ВМРО ДПМНЕ се отидени „десно од разумот“, но сепак да ја оставиме можноста отворена, со нив никогаш не се знае. Впрочем нема да им биде прв пат, бојкотираа вториот круг од парламентарните избори во 1994 година, го бојкотираа консултативниот референдум за промена на името во 2018, побогу па тие го бојкотираа и референдумот за ГТЦ организиран во 2015 од општина Центар. Во принцип секогаш бојкотираат кога партиските калкулации не им одат во прилог. И бојкотот на референдумот за ГТЦ и тој за името беа од тактички причини свесни дека поголеми се шансите тие да пропаднат одколку да победи нивната опција. Класичен кукавички потег, посебно за референдумот за името на кој до ден денес гледаат како на ден на кој „народот одлучил“ во нивна корист, а всушност е спротивното. Да не повикаа на бојкот ќе се мобилизираа дополнителни 300-400 илјади граѓани кои најверојатно ќе гласаа „против“, можеби и повеќе, но никако немаше да ги надгласаат тие над 600 илјади граѓани кои излегоа и гласаа „ЗА“. Така да точно е, народот одлучи, мнозинството од народот беше за промена на името со цел земјата да се интегрира во НАТО и ЕУ. Истото беше и за ГТЦ, целата јавност вклучително и 17 граѓански организации застанаа во заштита на автентичниот изглед на ГТЦ, кога видоа дека нивната идеја нема да помине повикаа на бојкот. За бојкотот во 1994 година ќе се навратам подолу во текстот.
Бојкотот е организирана не-партиципација, демократијата во својата суштина е партиципација, затоа евентуалниот бојкот би бил директен удар врз демократијата. Значи бојкотот не е нормално политичко однесување во услови на демократија туку нејзина спротивност. Дали е бојкотот легитимен од друга страна, секако, но само кога демократски и фер избори е невозможно да се организираат. Да го оставиме „здравјето на граѓаните“ на страна, тоа е само флоскула, да размислуваш за бојкот само затоа што губиш на некакви анкети е кукавички, недржавнички и антидемократски. Во услови кога државните институции во консултација со медицинските експерти би спремиле протоколи за гласање во услови на пандемија за да се максимално заштитат граѓаните, во услови кога има техничка влада составена со единствена цел организирање на фер и демократски избори, каде опозицијата раководи со најбитното министерство за време на избори (МВР), во услови кога претседателот на Државната Изборна Комисија е човек на опозицијата, во услови на меѓународна набљудувачка мисија предводена од ОБСЕ и неколку домашни набљудувачки агенции, во услови каде поголемиот дел од медиумите се контролирани од опозицијата, да повикаш на бојкот е надвор од секаков разум и логика.
Целата колумна на Ерол Шаќири за Слободен печат на следниов ЛИНК.