Зошто ѝ е на опозицијата толку криво што Европската Унија (а и НАТО) ни ги признава македонскиот јазик и нација? Фактот што тие немаат ништо со тоа признавање не би требало да значи дека не треба да се поклонат пред луѓето кои го „фиксираа“ нашето идентитетско постоење, со уредно издаден, чист како стакло „имотен лист“, во двете најзначајни меѓународни организации на европскиот континент! Не е ли тоа остварување и на нивниот, наводен, „историски сон“?!
Да бидеме реални, оваа работа немаше никогаш да им успее на ВМРО-ДПМНЕ. Имаат тие премногу историски „фабрички грешки“, премногу идеолошки шизми и поделби, премногу внатрешни братоубиства и крв до рамена, предавства, кодошлук и идејни конфузии по прашањето на македонскиот идентитет – а и нешто пљачкосани комитски чекмеџиња – за да можеа на ваков спектакуларен начин да ги остварат овие важни меѓународни достигнувања за македонската нација.
За таа неспособност не мора да се консултираат историски читанки и стогодишните апокрифни сведоштва по меѓународните државни архиви, од Истамбул, Ватикан и Москва, до Белград и Софија. Доволно е да ги погледате актуелните полемики што се одвиваат низ предизборните кампањи на десницата, за да ви стане јасна парализирачката какофонија за суштинските, стратегиски интереси на Македонија. Во тие „патриотски“ полемики ќе најдете од тотални наивности и аматеризам, до директни застапувања на туѓи антимакедонски позиции со кои агресивно се предлага поткопување и уривање на елементарните македонски интереси.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.