„Не е доволно да се победи во војна; поважно е да се организира мирот“
Аристотел
Имајќи го во предвид фактот дека на последните избори опозицијата им пристапи како на прашање на живот или смрт, освоените пратенички мандати владејачката коалиција може да ги рачуна како „воен плен“ освоен без испукан куршум. Она што сега и’ останува на власта, е оној вториот дел – организирање на мирнодопскиот живот на граѓаните.
Иако мнозинството е „танко“, владината коалиција го има комодитетот да владее без преголема грижа дека опозицијата може да и’ ги загрози позициите. Оти наследникот на Груевски нема ниту моќ, ниту авторитет да предизвика било какви посериозни политички турбуленции. Изјавата дадена првиот ден после формирањето на Владата, дека Заев и друштвото ќе мора да „абдицираат“ заради „масовните граѓански протести“ со кои ќе се соочат, е уште еден во низата докази дека Мицкоски е обичен лузер и политички дилетант, чија политичка кариера се наоѓа во континуиран пад.
И повеќе од јасно е дека не постои клима за било каква демонстрација на граѓанско незадоволство. Несмасната парола набрзина склепана во партиската комисија за (дез)информирање, зборува за очајот на најголемата опозициска партија и нејзината комплетна идеолошка и секаква друга дезориентираност.
Времето на масовните граѓански протести заврши со „Шарената револуција“, а последната изборна кампања прилагодена на живеењето со пандемија, стави крај и на големите партиски митинзи. Оттука, треба да се биде премногу наивен да не се сфати дека изјавата на Мицко е, всушност, алиби порака упатена до партиското членство за купување време. Фронтот за негова смена од претседателската функција од ден на ден добива на масовност, но и на гласност. Затоа, реалниот проблем на асистентот на својот татко, не е лоциран на „Илинденска“, уште помалку на „Бихаќка“, туку во арамиската „бела палата“!
Проблемот на груевци за превласт околу партиската претседателска фотелја и лидерската позиција, допрва ќе ги полни страниците на „жолтиот“ печат. Меѓутоа, внатрепартиската пресметка на завојуваните фракции, е проблем со кој треба да се занимаваат засегнатите страни во идеолошката збирштина наречена ДПМНЕ. Она кое што е многу поважно за иднината на државата, е начинот на кој старо-новата Влада ќе се справува со проблемите кои како „Дамоклов меч“ се надвиснале над главите на граѓаните.
Иако е неблагодарно да се издвојат „поважните“ од „помалку важните“ прашања, сепак надминувањето на економските проблеми, испорачувањето на одамна ветената правда, вклучително и завршувањето на започнатите судски процеси, справувањето со пандемијата на Ковид-19 и ставањето на образовниот процес во (релативно) нормален колосек, се четирите теми кои Владата ги има на „to do“ листата.
Целата колумна на Зоран Милошески за Публикум на следниот ЛИНК.