Вистинско освежување деновиве – со оглед на дневното количество неограничена политичка злоба што се емитува од таму – коешто доаѓа од страна на опозициското ВМРО-ДПМНЕ е дека тие се подготвени за започнување на дебатата за промена на македонскиот изборен модел. Таа иницијатива некни ја спомна Христијан Мицкоски во интервјуто на „Канал 5“, а во повеќе детали ја разработува Гордана Силјановска Давкова во вчерашен „Слободен печат“.
И двајцата опозициски првенци се во право кога велат дека тој процес мора да биде максимално инклузивен и на политичко и на експертско ниво. Власта е таа која таквата релевантна вклученост мора да ја обезбеди, иако сум сигурен дека ништо поинаку и не би се случило со оглед на демократскиот капацитет на Заев и Маричиќ во чии надлежности ќе падне најголемиот товар на оваа важна политичка иницијатива.
Менувањето на изборниот модел, по дефиниција, е сложен и деликатен политички проект. На прв поглед, реформата е правна, што во Македонија е најчесто рецепт за политичка катастрофа, особено ако во неа бидат консултирани само ставовите од државниот Правен факултет во Скопје. Таму нема дефицит од експертски правни ставови, туку има – покрај традиционалното калкулантство во врска со персоналните политички кариери на дузина амбициозни професор(к)и – професионална деформација и недостаток од разбирање дека општеството е многу повеќе од само „збирот“ на правното толкување на демократската општествена стварност.
Бидејќи, во тежиштето на изборниот модел се многу поголеми општествени и идеолошки реперкусии кои го одредуваат начинот на кој функционира демократијата. На пример, кај нас: дали потенцијалната реформа на начинот на кој се бираат пратениците во Собранието ќе призведе експанзија на националистичко-федералистичките идеологии; или ќе го форсира моделот на „Едно општество за сите“?
Целата колумнана Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.