Македонија е земја на карневали и балови. И додека карневалите како место каде што луѓето се маскираат и се глупираат кај нас се случуваат постојано, во текот на целата година (вевчанскиот беше за Василица, вмровскиот помина на 27 април, струмичкиот на самурајот Зо-Че ќе биде за Тримери…), двата најважни бала што го заробија вниманието на македонската јавност се случуваат токму сега.
Едниот бал ќе го приреди државниот врв, а главна ѕвезда ќе биде генсекот на НАТО Јенс Столтенберг. Вториот, оној пораскошниот и позабавниот, веќе го приреди Амди Бајрам во хотелот „Александар палас“, а главна ѕвезда бил бугарскиот пејач Азис. Она што е заедничко и за двата бала е дека и едниот и другиот помин(ув)аа(т) без забележително присуство на ВМРО-ДПМНЕ.
Се сеќавате, не толку одамна, ромските балови на Бајрам не можеа ни да се замислат без кралот Никола Груевски, а ромската убавица не можеше да се избере без гласот на началникот на жирито и братучед на сите добронамерни луѓе со камен – Сашо Мијалков. Овојпат, во недостиг на вистински султан(и), самиот Бајрам мораше да се облече во облека на султан, правејќи карневал од балот и давајќи до знаење дека веќе не е ничиј везир, туку независен пратеник во служба на идејата за живот во Македонија за сите.
Се сеќавате, не толку одамна, ромските балови на Бајрам не можеа ни да се замислат без кралот Никола Груевски, а ромската убавица не можеше да се избере без гласот на началникот на жирито и братучед на сите добронамерни луѓе со камен – Сашо Мијалков
Со други зборови, песнава би можела да се вика и „Среден прст“ или „Гол со пета“, или со ракометен речник кажано, Барјам реши на балот да изигрува Германец и да шутира пенал за израмнување по завршувањето на мечот, кога екипата на Груевски веќе беше пратена на туширање во „Шутка“. Но, пенал си е пенал, сѐ додека се брои во конечниот резултат.
Немам информации дали синот на Бајрам се качил на маса погоден од следната строфа на истава песна: „Њакој прави хит, друг сваља билборди, имам нужда от прегледа контролен, пак ли има недоволен?“, која носталгично го потсети на средношколските денови од своите рани триесетти, но, се надевам дека пред да скрши неколку чаши, некој му дошепнал дека и овие стихови се посветени на поранешниот коалициски партнер на татко му. Недоволен еден, овојпат, нема да се пишува (само) во дневникот на Елвис Бајрам, туку и во дневникот кај класниот на НАТО.
Целата колумна на Сашо Кокаланов објавена на Призма, прочитајте ја тука.