Добро е познато колку опозицијата е склона кон тешки конфабулации, особено такви од кои единствено таа излегува храбра, достоинствена, пожртвувана, посветена, спартански издржлива или аскетски истренирана… И, особено, дека ако таа не е на власт – наскоро ќе се случи потоп, кошмар, хаос од невидени димензии.
И сега, кога за првпат Денот на независноста се прослави без какво било рентирање на автобуси и „патриоти“ во платено движење кон Скопје, стигна опозициската оценка: „Дебакл на прославата на независноста – нема народ“.
Таа прикаска заврши. Нема веќе списоци за задолжително присуство, нема смс-пораки од разни комитети со закани „да си се нацртал на прослава или…“. Нема делење маици, сендвичи, знамиња, закупи на автобуси и распореди кој кога и од каде тргнува, и кој од каде се враќа… Нема такви симулакруми.
Но, опозицијата и нејзините медиумски мегафони, не само што не се срамат од таквата претходна практика, туку и ја потенцираат за да направат разлика: „колку народ славел кога биле на власт тие, колку – кога се овие“.
Притоа, разликата ја сведуваат на крајниот „ефект“ (масовноста), но не и на методолошките алатки за негово постигнување. Затоа, по синтагмата „нема народ“ веднаш ставаат точка. Во спротивно, ќе треба да си пукаат во нога и да кажат: „Драги наши членови, симпатизери и поддржувачи, присуството што го гледавте синоќа пред зградата на Владата е резултат на разликата меѓу она што значи СЛОБОДА и она што значи ПРИНУДА“.
Оние што се соочиле со принудата, се надевам дека еднаш ќе сфатат во што е разликата.
СЛОБОДА е кога човек сам решава каде и како ќе го помине празникот и празничниот викенд – дали со присуство на државно-организирана манифестација, или во своја режија – дома, на викенд, на баскет, во гледање филм со Хју Грант, во кафуле, на езеро, нива, планина… Слобода е кога на државна манифестација нема да бидеш цензуриран и слободно можеш да настапиш со музичка нумера која носи наслов „Немој да се курчиш“. „Слобода е кога ги забораваш името и презимето на тиранинот“ (Бродски). Слобода е кога не мораш да негуваш клише со звуци на „патриотската естрада“, со едни исти тажаленки за „црна, ропска Македонија“.
Кога нема рентиран „народ“, има нерентирани, слободни луѓе, индивидуалци, кои не се согласуваат да бидат третирани како маса
Особено, ако самиот си ѝ подарил на земјата една деценија заробеништво, додека лажно си ветувал слобода. Слобода е кога децата можат слободно да си трчкаат по тревникот пред Владата, бидејќи тој се сади и одржува со парите на нивните родители. Слобода е да дојдеш на централната прослава со сладолед или семки во рака, без опасност некој да ти тутне штапски подготвен транспарент или знаме. Слобода е да решиш да не го слушаш обраќањето на премиерот, туку само музичкиот дел. Или обратно. Слобода е кога секој има право на свој избор.
Целата колумна на Катерина Блажевска за Призма прочитајте ја тука