Што е можно да очекуваме од најновиот, овојпат француски, и по сѐ изгледа, последен сериозен обид за отклучување на македонското пристапување кон ЕУ, и што од можното е за нас прифатливо. Пишува Петар Арсовски.
Во македонската јавност, најавата за специјален состанок или мини-самит во Париз, под покровителство на претседателот Макрон, а посветен на обидот да се деблокира почетокот на ЕУ преговорите со Македонија, се дочекува со сериозно внимание. Некои со надеж дека процесот ќе се одблокира, некои со надеж дека нема да се одблокира, некои со страв дека ќе добиеме лошо решение, некои со убедување дека ќе добиеме добар пакет. Слично е и во Софија и во Скопје, каде сите кои имаат мислење или интерес за овој процес, побрзаа на јавна маса да ги дадат своите рецепти, очекувања, предупредувања и закани.
Како и обично, вистината за она што е реално и можно, па ако сакате, и она што е правилно, е некаде на средина помеѓу барањата на Бугарија и нашите позиции. Клучни прашања кои се поставуваат сега, кога ќе треба да ги исцртаме границите на прифатливото пред претстојната нова рунда, сѐ што за нас е прифатливо како концесија кон Бугарија, и се разбира, дали тоа се исплати, односно дали компромисот носи повеќе бенефити одошто чини.
Најнапред треба да бидеме свесни за позицијата на Макрон и ЕУ во однос на ова прашање. Макрон има неколку главни мотиви за сегашниот засилен ангажман. Првиот, се разбира, е да покаже лидерство во ЕУ и да го пополни празното место кое го остави Меркел. Во таа смисла, решавање на вакво горливо прашање, што де факто би бил прв поголем успех на ЕУ во последниот период, би се толкувало како сериозен потег кој ќе го лансира Макрон како предводник на надворешната политика во Унијата.
Целата колумна на Петар Арсовски за Дојче Веле на следниов ЛИНК.