Не, Марко не е добро. Неговото физичко здравје е добро, на нозе е, се слика со лидерот, свеста му е вратена, но не е освестен и… И, да, тоа е најжално – прогнозите дека ќе се освести не му се добри. Ако е точно дека тој е истиот аџамија кој по партиска задача плукаше новинари по ресторани, тогаш тој е веќе долго време паднат во несовест, при што сите нормални морални функции му се нарушени, а дише исклучиво со помош на партиски апарати.
Кампањата за локалните избори само што не почнала, а Марко ќе треба доволно физички да се ресетира за да залепи илјадници плакати без да му се слоши. И притоа ментално и морално мора да остане во шатдаун, за да може плакатите да ги лепи со истите тие партиски другари кои го оставија да лежи онесвестен за да не го прекинат пресот на нивниот заеднички вожд.
Вождот, пак, во манир на врвен нечовек, го пофали малиот дека го засенил пресот на премиерот за првите сто дена владеење. И се пофали себеси дека иако не забележал на пресот, потоа се сетил да го викне малиот да се сликаат. Потоа спокојно продолжи дебатата чиј прес повеќе бил засенет со онесвестениот аџамија.
Немилиот настан, всушност, не ги засени, туку токму обратното – најдобро ги отсликува првите сто дена од новата влада – власта збунета, опозицијата несвесна дека е тоа, а огромно мнозинство од граѓаните во блага несвестица.
Тоа што надвор успеа да го направи како неспорен продор кон решавање на проблемите со соседите (дури и со оној сосед што проба да одработи некое смешно Џејмс Бонд сценарио), дома го „укака“ со чудната кадровска политика. Просто е, за бескомпромисни реформи не смее да има кадровски компромиси.
Целата колумна на Сашо Колоканов за Призма на следниот линк.