Македонија веќе не е држава, таа е деспотија на организирана група криминалци! Затоа ние, ограбените, понижемите, згмечените од диктаторската чизма; обични граѓани нса Македонија, кои сакаме со својот чесен труд, да имаме колку за еден достоинствен живот… толку, доволно ни е… оти колки да имаш спални во домот, цел хотел дом да рти е – ти можеш, и ќе легнеш, во само еден – од сите тие кревети; за јадење, та и кој и да си и колкав да си, еден ручек секако и саекогаш ќе те засити, освен ако не се товиш – или како што рекол еден стар монах, кога го прашале, дали мансатирот е доволно опскрбен со храна и вино за зима – “ Та, рекол тој, се завису од нас, ако јадеме како стока, ќе има доволно, а ако јадеме како луѓе е тогаш може да се деси многу бргу да снемаме од залихите“…. И да не должам, ако немаш “гладни очи“ – за еден достоен, чесен и достоинствен живот, ти треба толку малку и сонот да ти стане јаве; но за жал, кај нас во Маскедонија, 11 години; или неможеш да засониш од неправдите, или ако засониш… Но кога велам достоен живот, тогаш мислам за достоен живот на секој еден граѓанин н Р. Македонија, оти еден да е гладен, на еден улицата дом да му е, еден да има а да носи некоја мака, што државата ( а државата не е ништо друго -туку, граѓаните, кои го населуваме оваа парче земја ) му наметнува чуство на инфериорноист, чуство на второстепеност, чустрво – да во својот дом се чуствува како потстанар…да се чуствува како измеќар, а негово е колку што е и твое – Е тогаш налет ни таква чест, и таква чесаност, и таква држава: каде ние сме допринеле тој еден, или таа една целна група на граѓани, да се чуствува како туѓ на своето!
Целата колумна на Југослав Петровски прочитајте ја тука