Дел од колумната на Ерол Ризаов за „Независен“:
Можат ли со децении идеологозирани и политизирани историчари, повеќе патриоти отколку научници, да ги исправаат своите грешки, но и на претходниците од кои учеле, ако нивните дела и откритија ги стимулирала, нарачала, прославила и наградила политиката како големи научни достигнувања. Поточно, има ли на Балканот историчари кои можат да им се спротивстават на лагите во томови и томови книги, учебници, историски читанки, преданија и митови кои направиле пустош во свеста на повеќе генерации граѓани. Има ли граѓани на Балканите кои можат да прифатат дека има повеќе вистини, а не само една и дека тоа со што им ја наполниле главата во училиштата за славното минато во голема мера е празна, лесно запалива слама секогаш кога ќе посака политиката.
Максимата политичарите да не пишуваат историја, звучи убаво додека не се осознае илузорноста на ваквата наивна определба, која стаса на Балканот многу доцна и тоа откако обидите за тоа насекаде во светот беа прилично неуспешни. Освен, се разбира, за неколку познати исклучоци. Политичарите велат дека историјата е премногу сериозна работа да им се препушти само на историчарите. А, историчарите сами да одлучат е невозможна мисија, особено кога се работи за спорни прашања меѓу соседни земји кои различно ги толкуваат и изучуваат истите историски настани и личности. Сите на Балканот сакаат пославно минато, добро индоктринирани дека комшијата им го краде и фалсификува и подалечното и поблиското минато.
Во еден ваков амбиент бугарските и македонските историчари и академици се соочуваат секој со своите историски факти, но и со предрасудите и злоупотребите на јавноста повеќе децении со цел да напишат нова историја или, како што велат, да ги исправат грешките и заблудите.
Целата колумна на „Независен“.