Утрово го читам премиерот Ковачевски: „Ние имаме политички партии со антиевропска и анти-НАТО определба коишто се класично популистички во државата, никогаш не предложиле една остварлива мерка, меѓутоа се потхранети од едни такви центри надвор од државата и коишто со такво финансирање успеваат да креираат одредено јавно мислење коешто е спротивно на стратешките определби на доминантниот дел на населението и спротивно на сите владини партнери, а тоа е полноправно членство во Европа“.
Во право е човекот, нема што да му се замери за оваа изјава. Но, ајде да продлабочиме и конкретизираме што е тоа всушност „евроскептицизам“.
Диктатура, драги пријатели. Иста таква – секогаш и секаде – како од времето на Груевски. Евроскептицизам е друго име за диктатура или помодно речено „авторитарен популизам“. Нема тука многу што да се филозофира, (до)дефинира и анализира. Евроскептицизам значи набој за диктатура. И изолација. Погледајте ја Русија како пример, само ќе ви се каже. Сетете се и на Македонија од времето на Груевски, самото ќе ви се каже.
Откако знам за себе, а сè освен себе набљудувам „политички“, антиевропските партии и сите нивни „лабараториски јогурти“, Европа отсекогаш ја протерувале од своите хоризонти на мислење и вреднување како некаква досадна мува со зборовите: „нема да одиме ние за брзо тамо, Европа за нас е премногу далеку, така што нема потреба да се трошиме на тоа“.
Денес голем број на аналитичари, мислители, новинари, практично ги повторуваат мантрите на Груевски. Но, овде, во суштина, се работи за една банална манипулација; друга работа е што нејзината баналност не значи нужно и неефикасност, туку напротив.
Ајде да видиме за што тука се работи, драг мој Вотсоне!
Оние кои ја владееја Македонија во изминатата декада, тој патриотски радикален башибозук, целта им беше Македонија да ја изместат од матичниот континент (а со тоа и од матичната планета); помина извесен број на години, Македонија споро и несмасно се одмотува од тие срамни јасли и несреќи, па од политиката на „малиот, смрдлив и потконтинентален фашизам“, посака самата да се „апдејтира“, да му се прилагоди на некаков бизарен „Новоговор“, а на себе да си ампутира некаков фенси – наслов што го собрала попат.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Фронтлајн на следниот ЛИНК.