Ви пренесуваме дел од колумната на Ѕвездан Георгиевски за Призма:
-Решавањето на спорот за името со Грција, вклучувајќи го тука референдумот, како битна фаза во овој процес, а се разбира и референдумското прашање, сѐ почесто се толкува како прашање на и за опстанокот на државата.
Поборниците на статус-квото тврдат дека уставните промени и додавањето на географската одредница битно го менуваат (поништуваат) идентитетот на државата и (на мнозинскиот народ во неа), што неминовно ќе доведе до нејзино исчезнување. Истото го тврдат и тие што сметаат дека конечно е време да се реши повеќедеценискиот спор и дека името Република Северна Македонија на ниту еден начин не задира во македонскиот идентитет. Само, се разбира, од сосема спротивни позиции.
Според оваа струја, одржувањето на постоечката состојба едноставно е невозможно. Закочувањето на процесот на евроатлантските интеграции само ќе ја втурне земјата во поголема изолација, неконтролирана корупција и ќе ѝ донесе сериозни безбедносни предизвици (особено во контекст на конечното решавање на косовското прашање). Со други зборови, конечната консеквенца е нејзино исчезнување.
Значи, основното прашање од кое зависи и нашиот однос кон референдумот е: дали воопшто сакаме сопствена држава или не?
И, се разбира, тоа е погрешно прашање и самото тоа носи погрешни одговори. Вистинското прашање е: каква држава сакаме? Конечно, познати се сите модели: од Северна Кореја до Норвешка! Треба само да се избере дали ќе бидеме самодоволни и самозадоволни („живеење во најдобриот од сите можни светови“) или ќе влеземе во односи со глобалниот свет („вазалство“, „потчинетост“).
Факт е дека секоја држава што има аспирации и станува членка на НАТО, а особено на Европската Унија, отстапува дел од својата сувереност на глобалната организација, било да е во прашање одбранбената политика или законската регулатива. Од друга страна, исто така е факт дека Европската Унија сама по себе не е решение за проблемите на државите.
Во спротивно, немаше да има онолкави антивладини протести во Романија. Ниту, пак, НАТО обезбедува некаков политички протекционизам. Во спротивно немаше да дојде до толку драматично влошување меѓу двете можеби најмоќни НАТО земји – САД и Турција.
Целата колумна на Призма на следниот ЛИНК.