Постои ли опозиција на планетава што до таа мера не може да ја согледа реалноста, стварните проблеми и приоритетите на земјата, како што е тоа нашата несреќна ВМРО?
Доколку се ориентираме според учебничките принципи и начела на современата демократија, за нејзиното најпросперитетно остварување е потребна силна и конструктивна опозиција, која ќе ѝ „дише во врат“ на власта и, со конструктивно учество во решавањето на проблемите на општеството – критички анализи, но и потпирање на добри решенија – ќе го обезбеди идеалниот демократски перформанс со „проверки и усогласувања“ на целиот систем. Доколку ова е точно – а тоа е невозможно да се провери, особено поради преголемата досада што избива од материјата, од која веќе по минута или две нормалниот човек паѓа во кататонички сон – тогаш ние ја имаме најлошата од сите можни опозиции.
Во игра се четири можности: веќе спомнатата најдобра – силна и конструктивна, потоа, слабичка и конструктивна, па слабичка и деструктивна, и конечно најлошата – силна и деструктивна опозиција. Ние, во нашата незаменлива и непрежалена Македоња, во вмрото ја имаме силната (по број) и деструктивна (во секоја смисла) опозиција, која што, барем согласно учебниците по демократија за тупаци, не може да обезбеди политичка атмосфера и демократски просперитет на повисоко ниво од најдолното, значи ништо повеќе од чемерна, тупава и досадна, но затоа јадосана, озлобена и огорчена политичка мизерија, и тоа през целото време што нѐ очекува.
Целата колумна на Мирослав Грчев за Слободен печат на следниов ЛИНК.