Од изјавите кои ги читам, претставниците на парламентарното мнозинство се обиделе да го дефинираат проблемот, така што веќе истиот го преточиле во „Закон за наставници и стручни соработици“, и со тоа направиле законска рамка во која ќе се трансформира работниот однос од определено во неопределено; од друга страна, опозицијата со своите процедурални излагања го блокирала во Собранието законот за наставници и стручни соработници.
Ако за овие прашања опозицијата си игра политички „пинг-понг“, сакам-не сакам, најмногу губат децата. Прво, губат на начин што поради штрајкот не се во своите клупи и немаат редовна настава. Колку и да е оправдан штрајкот затоа што, нели, штрајкот е законски оправдан, во одлуката за штрајкување не се зема во предвид последицата со која децата ќе ја губат својата работна динамика.
Најпрво ја изгубија работната динамика поради пандемијата, а денес ја губат затоа што СОНК прави притисок до Владата за покачување на платите, ама очигледно е дека за овој штрајк не се земени во предвид сите околности. Најочигледно е тоа што излегува во јавноста: бараме пари. И тоа претставува единствена цел. Знаат и луѓето од СОНК дека земјата е во криза, економска, здравствена и политичка, ама тоа не ги запира од дополнителни конфликти и кризи.
Знаете што, СОНК ми докажува дека децата свесно се земени како параван во целата приказна. Децата се покритие за нивните плати: одвратно, бедно и жално. На децата печалат политички поени.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Фронтлајн на следниот ЛИНК.